Στο απόγειο της Βικτωριανής σεμνοτυφίας, τη δεκαετία του 1880, ο χαρισματικός νεαρός γιατρός Mortimer Granville (Hugh Dancy) έχει μόλις χάσει τη θέση του στην κλινική που εργαζόταν εξαιτίας της ισχυρής του πεποίθησης στην ύπαρξη μικροβίων. Είναι όμως τυχερός και καταφέρνει να προσληφθεί στο ιδιωτικό ιατρείο του Dr. Robert Dalrymple (Jonathan Pryce), του πιο γνωστού κι επιτυχημένου επιστήμονα σε γυναικείες ιατρικές υποθέσεις. Ως ειδικός σε θέματα υστερίας, ο Dr. Dalrymple θορυβημένος από μια επιδημία που ταλαιπωρεί τις γυναίκες και προκαλεί συμπτώματα όπως κλάμα, νυμφομανία, ψυχρότητα και μελαγχολία, ο διάσημος γιατρός έχει επινοήσει μια θεραπεία που βασίζεται στο πυελικό μασάζ.
Ο χώρος αναμονής των δύο συνεργατών σφύζει από πελάτισσες που στριμώχνονται περιμένοντας να ανοίξουν τα πόδια τους και να επωφεληθούν από τη δακτυλική επιδεξιότητα των γιατρών. Όμως, τα χέρια του νεαρού Mortimer τον προδίδουν και ο γοητευτικός γιατρός υποφέρει από κράμπες. Εκτός αυτού υποφέρει κι από ένα σοβαρό δίλημμα καθώς το ενδιαφέρον του μοιράζεται ανάμεσα στις δύο εντελώς διαφορετικές κόρες του αφεντικού του: από την μια, η σεμνή και καλοαναθρεμμένη Emily Dalrymple (Felicity Jones) είναι το πρότυπο της Βικτωριανής αρραβωνιαστικιάς, από την άλλη, η θυελλώδης Charlotte (Maggie Gyllenhaal) εκπροσωπεί την απειλητική γοητεία του φεμινισμού στο ξεκίνημα του. Μέσα στην ατυχία του ο Mortimer θα σταθεί τυχερός, γιατί εκτός από την ανερχόμενη χρήση του ηλεκτρισμού έχει στο πλευρό του έναν πολύτιμο σύμμαχο, τον πλούσιο, γενναιόδωρο και ανοιχτόμυαλο φίλο Edmumd St. John-Smythe (Rupert Everett).

Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της Μόρτιμερ Γκράνβιλ και της ερωτικής της σχέσης με τον πρώτο... δονητή στην Βικτωριανή Αγγλία, η νέα ταινία της Τάνια Γουέξλερ με πρωταγωνιστές την Μάγκι Τζίλενχολ (“Crazy Heart”, “The Dark Knight”), τον Ρούπερτ Έβερετ (“My Best Friend’s Wedding”) και την Φελίσιτι Τζόουνς (“Like Crazy”) ήρθε για να σκανδαλίσει.

Μια λάθος διάγνωση που γέμισε τα ράφια των sex shops...

«Η Μηχανή της Χαράς» είναι μια ταινία προικισμένη από τη σύλληψη της και μόνο.

«Η Μηχανή της Χαράς» είναι μια ταινία προικισμένη από τη σύλληψη της και μόνο. Τοποθετημένη στη βικτωριανή Αγγλία, υπόσχεται την ατμόσφαιρα μιας εποχής με προσεγμένα σκηνικά και καλοβαλμένες δεσποινίδες που παίζουν πιάνο. Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της εφεύρεσης του δονητή, δηλώνει εξ αρχής ότι θα μας διηγηθεί μια μάλλον προκλητική ιστορία. Εκτός όμως από καλά γονίδια η ταινία έχει και τη σωστή ανατροφή. Με μητέρα μια ευαίσθητη και οξυδερκή σκηνοθέτρια (Tanya Wexler) και παραμάνες τρεις γυναίκες παραγωγούς (Sarah Curtis, Judy Cairo, Tracey Becker) η Μηχανή της Χαράς είναι μια εμπνευσμένη ρομαντική κομεντί εποχής με πρωτότυπο θέμα και κριτική ματιά.
Στα πρότυπα των Katharine Hepburn και Cary Grant, το φιλμ παρακολουθεί ένα θυελλώδες ρομάντζο που χτίζεται μεθοδικά, ατάκα την ατάκα, ανάμεσα στους ετερώνυμους που παραδοσιακά έλκονται ρόλους των Hugh Dancy και Maggie Gyllenhaal. Όμως το σενάριο δεν εξαντλείται στο σπιρτόζικο φλερτ, όπως άλλωστε ούτε σε φλογερά σεξουαλικά υπονοούμενα. Πρόκειται φυσικά για τη σπαρταριστή ιστορία του δονητή, για ουρές ανικανοποίητων γυναικών που έβρισκαν χαρά στα χέρια ενός γιατρού, για την παράλογη σεμνοτυφία που αποσιωπούσε το θέμα του γυναικείου οργασμού στο όνομα της επιστήμης. Η ιστορία όμως δεν είναι αστεία ή γαργαλιστική, μόνο επειδή από μια υποκριτική εποχή ξεπήδησε το πιο πετυχημένο sex toy του κόσμου.
Η ταινία είναι απολαυστική, γιατί τη διακρίνει η σωστή δόση πονηριάς και παραβατικότητας εκεί που πρέπει, χωρίς να χάνει από ευαισθησία και κομψότητα εκεί που χρειάζεται. Η ζωντάνια κι ο αυθορμητισμός της σουφραζέτας πρωταγωνίστριας, οι αλλεπάλληλοι γυναικείοι οργασμοί μπροστά στα μάτια του συγκρατημένου πρωταγωνιστή και η διάθεση να αποτυπωθεί μια κατά τα άλλα σκληρή πραγματικότητα (η υστερία ήταν η πιο διαδεδομένη διάγνωση για τις βικτωριανές γυναίκες) μέσα από το πρίσμα του βρετανικού χιούμορ συνθέτουν μια ταινία απελευθερωτικά αστεία μέσα στον ασφυχτικό κορσέ της εποχής της. Άλλωστε ήταν στο αποκορύφωμα της βικτωριανής Αγγλίας που κορυφώθηκε ο γυναικείος οργασμός.


Fun Facts:
• Στην έρευνα που έκανε η συγγραφική ομάδα για το σενάριο ανακάλυψε εκτός από την ιστορία του δονητή και τη σκανδαλώδη ιστορία πίσω από το θέμα της υστερίας. Ήδη από την αρχαία Ελλάδα, οι γιατροί πρότειναν πυελικό μασάζ, ακόμα και γάμο, ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις η ιστορία έχει καταγράψει την ιππασία (16ος αιώνας) και τα μπάνια (18ος αιώνας) ως μέθοδο αντιμετώπισης της διαδεδομένης νόσου. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι ποτέ δεν συνδέθηκε κάποια θεραπεία ή το ίδιο το πρόβλημα με τη σεξουαλική ικανοποίηση των γυναικών. Δυσκολευόμαστε βέβαια να πιστέψουμε ότι οι γυναίκες ασθενείς δεν είχαν αντιληφθεί τι συνέβαινε ακριβώς. Αυτή η μονοσήμαντη αντιμετώπιση του γυναικείου ψυχισμού, πάντως, κράτησε για χιλιετίες. Το 1866 μάλιστα ο άγγλος γιατρός Isaac Baker-Brown πρότεινε ως εναλλακτική του μασάζ την κλειτοριδεκτομή που ευτυχώς δεν έγινε δεκτή. Παραμένει άγνωστο βέβαια σε πόσες γυναίκες είχε πειραματιστεί ο συγκεκριμένος γιατρός.
• Με το γνωστό του δοκίμιο για την υστερία (1895), ο Sigmund Freud ήταν ο πρώτος που όρισε την υστερία ως πνευματική διαταραχή. Το 1908 οι μάλλον κίτρινοι The London Times σχολιάζουν ότι οι σουφραζέτες που επιμένουν για το δικαίωμα τους στη ψήφο «υποφέρουν από υστερία». Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1952 για να αποφανθεί επιτέλους το Αμερικανικό Ψυχιατρικό Ινστιτούτο ότι η υστερία δεν είναι ασθένεια.
• Αλαμπάμα, Τζώρτζια, Ιντιάνα, Λουιζιάνα, Μασαχουσέτη, Μισισιπής, Τέξας και Βιρτζίνια είναι οι πολιτείες όπου η χρήση του δονητή δεν επιτρέπεται.

• Η σκηνοθέτρια της ταινίας Tanya Wexler ξεκίνησε την καριέρα της με μερικές ταινίες μικρού μήκους και συνέχισε με τις ανεξάρτητες μεγάλου μήκους Finding North και Ball in the House. Μετά έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα για να αφοσιωθεί στα παιδιά της. Η Wexler γνωρίστηκε με την παραγωγό της ταινίας Tracey Becker, όταν εμφανίστηκε μια μέρα στο κατάστημα παιχνιδιών που ανήκει στην Becker. Οι δυο τους άρχισαν την κουβέντα, χωρίς να ξέρουν ότι δουλεύουν και οι δύο για τον κινηματογράφο.
• Στην αρχή της ταινίας ο πρωταγωνιστής απολύεται, γιατί επιμένει στη σημασία της απολύμανσης και στον κίνδυνο των μικροβίων. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται η θεωρία για την ύπαρξη των μικροβίων δεν ήταν αποδεκτή στη βικτωριανή εποχή. Ο γιατρός που μίλησε πρώτος για το πόσο σημαντικό είναι να πλένουν οι γιατροί τα χέρια τους, όχι μόνο δεν εισακούστηκε, αλλά χλευάστηκε. Ονομαζόταν Ignaz Philip Semmelweiss, έζησε κι έδρασε τον 19ο αιώνα και υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την κατάληξη του. Ο Kurt Vonnegut έχει αφιερώσει ένα συγκινητικό κείμενο στον αφανή ήρωα στο βιβλίο του «Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα».
• Εκτός από την εφεύρεση του δονητή, η βικτωριανή εποχή έχει παρουσιάσει και άλλες καινοτομίες: το σίδερο σε οικιακή συσκευή, τις δημόσιες τουαλέτες με καζανάκι, την παστερίωση των τροφίμων, τη γραφομηχανή, το τηλέφωνο, τον φωνογράφο και φυσικά τον ηλεκτρικό λαμπτήρα.
• Την πρώτη μέρα των γυρισμάτων η σκηνοθέτρια αποφάσισε να κάνει κάτι δραστικό για να σπάσει ο πάγος και χάρισε ένα δώρο έκπληξη σε όλο το συνεργείο και στους ηθοποιούς. Έτσι, βρέθηκαν όλοι με ένα δονητή και, υποθέτουμε, ένα πονηρό χαμόγελο.


Το ιστορικό μιας παραγωγής
«Η Μηχανή της Χαράς» της Tanya Wexler έχει τον αέρα μιας κλασικής, προσεγμένης παραγωγής που διαδραματίζεται στη Βικτωριανή Αγγλία, κρύβει όμως μια προκλητική, αστεία, αναπάντεχα μοντέρνα αληθινή ιστορία. Το σενάριο μας μεταφέρει στη δεκαετία του 1880, όπου ένα σωρό νεωτερισμοί, επαναστατικές μικρές και μεγάλες εφευρέσεις ξεπηδούσαν συνεχώς με πιο αξιοπερίεργη την ανακάλυψη του δονητή. Υπεύθυνος γι’ αυτό ήταν ο γιατρός Joseph Mortimer Granville που λάνσαρε μια μηχανή με την ονομασία «Το σφυρί του Granville», η οποία πολύ σύντομα θεωρήθηκε η μοναδική αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας διαδεδομένης, δυσεπίλυτης γυναικείας ασθένειας, γνωστή στην εποχή εκείνη ως υστερία. Η συγκεκριμένη θεραπεία δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ιατρικό μασάζ στα γυναικεία γεννητικά όργανα με σκοπό να προκληθεί παροξυσμός και που στα μάτια της Βικτωριανής σεμνοτυφίας ήταν απόλυτα αποδεκτό ως μια ανακούφιση του νευρικού συστήματος, αφού δεν θεωρούνταν σε καμία περίπτωση συνδεδεμένη με οτιδήποτε σεξουαλικό, πόσο μάλλον με τον ίδιο τον γυναικείο οργασμό.

Όλα αυτά συνέβαιναν σε μια εποχή που τήρησε μια παράδοση 4.000 ετών βασισμένη στον μύθο περί υστερίας ως η πιο διαδεδομένη διάγνωση για οποιοδήποτε σύμπτωμα εμφάνιζε μια γυναίκα. Σε αυτό το κλίμα ο δονητής όχι μόνο βοήθησε τις γυναίκες, αλλά άνοιξε το δρόμο για τη σταδιακή απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικότητας.

Όταν η παραγωγός Tracey Becker, της οποίας η καριέρα περιλαμβάνει ταινίες όπως το βραβευμένο με Όσκαρ Finding Neverland (σε σκηνοθεσία του Marc Forster), έμαθε την ιστορία του Granville αρχικά διασκέδασε και στη συνέχεια εμπνεύστηκε. Η ιδέα ότι ένας καθωσπρέπει βικτωριανός γιατρός εφηύρε αυτό που με τον καιρό θα γινόταν το πιο δημοφιλές sex toy ακούστηκε σαν τρομερή ευκαιρία για μια μοντέρνα ταινία. «Αλλά δεν θα ήταν ένα ακόμα σκονισμένο biopic», σχολιάζει η παραγωγός. «Θα έπρεπε να είναι μια σπινθηροβόλα ρομαντική κομεντί και μια ιστορία που αφορά πολλά περισσότερα από την εφεύρεση του δονητή, που μιλάει για το πνεύμα της αλλαγής».

Η Becker ανέφερε την ιδέα στη σκηνοθέτιδα Tanya Wexler και οι δυο τους την συζήτησαν με τη συγγραφική ομάδα των Stephen και Jonah Lisa Dyer. «Ξέραμε ότι χρειαζόταν να βρούμε ένα ιδιαίτερο τόνο, γιατί παρόλο που μπορεί να ήταν μια ιστορία του 19ου αιώνα, δεν παύει να προκαλεί ντροπή το 2011. Νομίζω ότι οι Dyers διαθέτουν την ικανότητα να δημιουργούν μια ζουμερή Merchant Ivory (η εταιρεία παραγωγής του James Ivory) πραγματικότητα με μια καλά κρυμμένη εύθυμη, αχαλίνωτη κωμωδία. Αντί να σκοπεύσουν στα προφανή αστεία, επέτρεψαν στο χιούμορ να αναδυθεί από τα αλλόκοτα περιστατικά που συμβαίνουν σε αυτούς τους πολύ γοητευτικούς χαρακτήρες».

«Η πορεία του Mortimer αφορά ουσιαστικά σε έναν άντρα που πιστεύει στην μοντέρνα επιστήμη, που θέλει να αλλάξει την ιατρική, αλλά που τα χάνει όλα αυτά όταν αρχίζει τις θεραπείες στις υστερικές γυναίκες» σχολιάζει ο Stephen Dyer. «Τα χάνει μέχρι που συναντά την απίθανη Charlotte Dalrymple, που υποδύεται η Maggie Gyllenhaal». Η συνσεναριογράφος Jonah Lisa Dyer συμπληρώνει σχετικά: «Μας άρεσε πολύ η ιδέα ότι ο Mortimer έχει όραμα, ότι είναι μπροστά για την εποχή του κι ότι αισθάνεται ότι η κοινωνία τον κρατάει πίσω. Ήταν μια πολύ πλούσια εποχή σε ό,τι αφορά την πρόοδο των ανθρώπων και τις εφευρέσεις – οι ηλεκτρικές συσκευές, η μοντέρνα ιατρική, τα δικαιώματα γυναικών, όλα ήταν στη γέννηση τους. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που γκρέμισαν τους φραγμούς κι αυτό το ρίσκο ήταν πολύ ενδιαφέρον για μας».

Όσο για τον περίγυρο του Mortimer ο σεναριογράφος μας εξηγεί: «Η Emily είναι φυσικά η ενσάρκωση του βικτωριανού ιδεώδους, είναι υπάκουη, εξαιρετικά καλοβαλμένη κι έχει καλούς τρόπους. H Charlotte, από την άλλη, είναι μια φλογερή μαχήτρια υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, ενώ αξιοποιεί τα χρήματα του πατέρα της για να βοηθήσει τις φτωχές γυναίκες. Είναι μια δύσκολη απόφαση για τον Mortimer». Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στην ταινία η Charlotte δυσκολεύει τη ζωή του πρωταγωνιστή προκαλώντας του ερωτικό ενδιαφέρον. «Μου άρεσε η δημιουργία της Charlotte, κυρίως γιατί είναι ένας τόσο μοντέρνος χαρακτήρας» μας λέει η Jonah Lisa. «Έχει αληθινή πίστη, ταρακουνάει τον Mortimer και του θυμίζει ότι κι εκείνος πίστευε παλιά σε πράγματα. Τον αναστατώνει πραγματικά κι όλοι τους οι καβγάδες και τα πειράγματα πυροδοτούν τη φλόγα. Είναι μια εξαντλητική, αστεία σχέση, αλλά παράλληλα είναι μια πραγματική ιστορία αγάπης, γιατί στο τέλος ο Mortimer ανακαλύπτει ότι είναι όντως διατεθειμένος να θυσιάσει την ασφαλή, τέλεια ζωή του με τη Charlotte”.


Υστερικές Γυναίκες ή αλλιώς η ομάδα της ταινίας
Δεν θα μπορούσε να ταιριάξει τίποτα περισσότερο σε μια τέτοια ταινία από το να δημιουργηθεί από γυναίκες. Έτσι εκτός από την παραγωγό Tracey Becker και τη σκηνοθέτρια Tanya Wexler δύο ακόμα επιτυχημένες γυναίκες της κινηματογραφικής βιομηχανίας συνδέθηκαν με την Μηχανή της Χαράς: η βρετανίδα παραγωγός Sarah Curtis και η αμερικανίδα συνάδελφος της Judy Cairo.

Η ομάδα λοιπόν αμέσως συντονίστηκε με το όραμα της σκηνοθέτιδας για την ταινία. H Wexler μας λέει: «Ήξερα ότι το φιλμ έπρεπε να παίξει με τις συμβάσεις μιας κλασικής ταινίας, αλλά και να τις αλλάξει. Χρειαζόμασταν το πνεύμα των ρομαντικών κομεντί του 30 και του 40 με την Katharine Hepburn και τον Cary Grant, το πήγαινελα των πειραγμάτων και το χτίσιμο της χημείας… Χρειαζόμασταν το υπέροχο design των κομψών Merchant Ivory δραματικών ταινιών εποχής και τον ρυθμό μιας μοντέρνας κωμωδίας. Ο πυρήνας της ιστορίας για μένα είναι ένας νέος πρωτοπόρος γιατρός του οποίου ο κόσμος αναποδογυρίζεται από μια γυναίκα που τον τσιγκλάει και τον προκαλεί συνεχώς».

Η παραγωγός Sarah Curtis (Mrs. Brown, Mansfield Park, The Governess) σχολιάζει πόσο ενθουσιασμένη ήταν όταν διάβασε το σενάριο: «Μου έκανε εντύπωση πόσο καλά είχαν συλλάβει οι σεναριογράφοι το αγγλικό ιδίωμα. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν επιφυλακτική γιατί το έβρισκα απίθανο να το καταφέρουν, αλλά η ακρίβεια τους ήταν εξαιρετική. Είχαν χειριστεί το θέμα τόσο έξυπνα και επιδέξια και ανέδειξαν πολλά ενδιαφέροντα ζητήματα. Θα μπορούσε να είναι μια μονοσήμαντη αστεία ιστορία, αλλά ήταν ακριβώς το αντίθετο».

Το επόμενο βήμα φυσικά ήταν ποιοι ηθοποιοί θα ενσάρκωναν τους χαρακτήρες μιας σύνθετης ταινίας. «Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι χρειαζόμασταν ένα δυνατό cast πολύπλευρων ηθοποιών που θα διέθεταν άψογο κωμικό ένστικτο» μας αναφέρει η Curtis. Για τον ρόλο του Mortimer Granville η ομάδα αναζητούσε την πεμπτουσία του Bρετανού πρωταγωνιστή, δηλαδή αυτόν που δεν θα του ξέφευγε καμία γκριμάτσα, ακόμα κι όταν ανακάλυπτε τον δονητή. Και φυσικά η ομάδα βρήκε αυτό που έψαχνε στον ανερχόμενο βρετανό ηθοποιό Hugh Dancy (Young Blades, Black Hawk Down, Evening, King Arthur, Adam).

H Wexler έψαχνε για καιρό τον πρωταγωνιστή της και όταν είδε τον Hugh Dancy στο Broadway τον βρήκε: «Έπαιζε έναν πολύ σοβαρό ρόλο, καμία σχέση με τον Mortimer Granville, αλλά μόλις τον είδα, είπα αυτός είναι». Οι παραγωγοί συμφώνησαν και η Judy Cairo μας λέει σχετικά: «Ο Hugh, όπως και ο Mortimer, είναι πολύ έξυπνος και έχει μια πολύ καλή ψυχή, αλλά έχει και μια πονηρή πλευρά που έχει πλάκα. Θεωρώ ότι είναι ένας από τους καταπληκτικούς ηθοποιούς του σήμερα κι ότι στάθηκε απέναντι στην Maggie ισάξια με το είδος της σπίθας της κωμωδίας του 1940».

Ο Dancy θυμάται την έκπληξη του όταν διάβασε το σενάριο: «Ήξερα πολύ λίγα πράγματα για το θέμα και η άμεση αντίδραση μου ήταν να γελάσω. Αλλά όσο το διάβαζα, μου άρεσε η εναλλαγή του τόνου, υπάρχουν σκηνές φάρσας, υπάρχει ένα αληθινό ρομάντζο που διατρέχει το σενάριο και υπάρχουν μερικές καταπληκτικές και σοβαρές ιδέες. Ταυτόχρονα υπάρχει και κάτι εξαιρετικά ζωντανό κι αστείο στο σενάριο».

Στο πλευρό του Hugh Dancy οι δημιουργοί της ταινίας επέλεξαν μια ηθοποιό που είχε την απαιτούμενη ευφυΐα κι ευφράδεια, την Maggie Gyllenhaal (υποψήφια για Όσκαρ στο Crazy Heart, ενώ την έχουμε δει στα Dark Knight, The Secretary και Donnie Darko). «Για το ρόλο της Charlotte, σκεφτήκαμε ποια ηθοποιό θέλουν να βλέπουν οι γυναίκες στο σινεμά και η Maggie ήταν στην κορυφή της λίστας μας» εξηγεί η Wexler.

Το σενάριο ενθουσίασε την ηθοποιό εξ αρχής: «Είναι μια ρομαντική κομεντί γεμάτη από αγάπη κι ελαφρότητα, αλλά διαπραγματεύεται και τόσα άλλα, όπως η γυναικεία σεξουαλικότητα και η ευεργεσία. Οι περισσότερες ρομαντικές κομεντί δεν έχουν τέτοια ποιότητα, για αυτό και συνδέθηκα τόσο πολύ. Επίσης μου άρεσε ότι η φλόγα της ταινίας έρχεται από μια γυναίκα. Η Charlotte είναι τόσο σπουδαία, μια ώριμη γυναίκα που βοηθάει τις άλλες γυναίκες να ανακαλύψουν τη δύναμη τους και που πιστεύει ότι οι γυναίκες είναι άξιες να έχουν μια ευχάριστη και σημαντική ζωή».

Στον ρόλο του συντηρητικού πατέρα της Charlotte θα δούμε έναν από τους πιο παραγωγικούς άγγλους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, τον Jonathan Pryce (The New World, Pirates of the Caribbean). O ηθοποιός ήταν αρχικά επιφυλακτικός για την ιστορία, άλλαξε όμως γνώμη όταν διάβασε το σενάριο. «Μόλις ξεπέρασα το σοκ, θεώρησα ότι είναι μια πολύ καλογραμμένη ιστορία που στην πραγματικότητα αφορά σε σεξουαλικά ζητήματα, που είναι άλλωστε ένα παγκόσμιο θέμα».

Όσο για την προσέγγιση του ρόλου μας λέει: «Δεν το παίξαμε ως κωμωδία, αλλά το παίξαμε απλά, γιατί οι ίδιες οι καταστάσεις ήταν ξεκαρδιστικές. Στο μυαλό του Dalrymple πρόκειται απλά για μια ιατρική διαδικασία που είναι τόσο επιτυχής που έχει συνεχώς δουλειά» μας εξηγεί ο Pryce.
Σε ρόλο κλειδί έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον Rupert Everett που είναι γνωστός για τους ιδιότροπους και σοφιστικέ ρόλους του. Όπως και οι υπόλοιποι ο Everett δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ιδέα της ταινίας: «Σε όποιον μιλάω για την ταινία, αμέσως σκάει χαμόγελο. Έχει τη γεύση Ealing κωμωδίας του 30 και του 40» σχολιάζει ο Everett αναφερόμενος στο γνήσιο μεταπολεμικό βρετανικό στυλ κωμωδίας που έμεινε στην ιστορία για το συνδυασμό αναρχικής πλάκας με οξεία σάτιρα.

Εκτός από το casting η ομάδα ήταν ιδιαίτερα απαιτητική και σε θέματα ατμοσφαίρας ταινίας. Η αναζήτηση αυθεντικών αγγλικών τοποθεσιών ήταν μια μεγάλη πρόκληση. «Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γυρίσει κανείς βικτωριανές ταινίες στο Λονδίνο, γιατί όλο και λιγότερα μέρη απομένουν που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αυτή τη γυάλα του 19ου αιώνα» σχολιάζει η παραγωγός Sarah Curtis. Τελικά βρήκαν αυτό που έψαχναν σε μια περιοχή κοντά στο Bedfordshire που υπάρχει από τον μεσαίωνα, ενώ ένα μέρος της ταινίας γυρίστηκε και στο Λουξεμβούργο.


Credits:
Σκηνοθεσία: Tanya Wexler
Σενάριο: Stephen Dyer, Jonah Lisa Dyer
Παραγωγή: Sarah Curtis, Judy Cairo, Tracey Becker
Παίζουν: Maggie Gyllenhaal, Hugh Dancy, Jonathan Pryce, Rupert Everett, Felicity Jones, Ashley Jensen, Sheridan Smith, Gemma Jones, Anna Chancellor
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Sean Bobbitt
Σχεδιασμός Παραγωγής: Sophie Becher
Σκηνικά: Bill Crutcher, Keith Slote, James Wakefield
Κοστούμια: Nic Ede
Μουσική: Gast Waltzing
Μοντάζ: Billy A. Campbert, Jon Gregory