Χρησιμοποιώντας ως κέντρο βάρους τους καλεσμένους που φιλοξενεί η εξοχική έπαυλη ενός αριστοκρατικού ζεύγους, ο Ρενουάρ χτίζει κομμάτι-κομμάτι την εικόνα μιας κοινωνίας εκτός ελέγχου, ενός τραγελαφικού θιάσου κοινωνικών μοντέλων σε ένα διαρκές θέατρο του παραλόγου. Το ξεπούλημα κάθε αξίας, το τέλος κάθε ανθρωπιάς, η σταδιακή επικράτηση του κακού και η σιωπηλή απελπισία ενός καλλιτέχνη στέκουν ως διαχρονικός καθρέφτης για έναν ολόκληρο κόσμο στο χείλος της αβύσσου. Μια από τις δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. 

«Ο κανόνας του παιχνιδιού» γυρίστηκε ακριβώς στις παραμονές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με τον Ρενουάρ στο απόγειο της δημιουργικής του δύναμης. Είναι τόσο σύνθετο, τολμηρό και μορφολογικά νεωτεριστικό έργο, ώστε σημείωσε παταγώδη αποτυχία και κόπηκαν μέρη του από τον παραγωγό του. Αποκαταστάθηκε σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, όταν η φήμη του είχε ξαπλωθεί σ’ όλο τον κόσμο. Σήμερα κερδίζει σταθερά μια από τις πρώτες θέσεις, σε όλες τις «σφυγμομετρήσεις» κριτικών και σκηνοθετών για τις καλύτερες ταινίες του κινηματογράφου. Ο Ρενουάρ εμπνέεται από τους «Γάμους του Φίγκαρο» του Μπομαρσέ. Εξωτερικά είναι ένα μεγάλο ντιβερτιμέντο, ένα πολυπρόσωπο γιορτινό παιχνίδι ερώτων, εξαπατήσεων, μεταμφιέσεων, σε σχεδόν χορευτική μορφή. Στο βάθος είναι μια ανελέητη έκθεση των παθών και των διαβρωμένων ηθών μιας κοινωνίας σε «τέλος εποχής». Οι πλούσιοι και οι ευγενείς χορεύουν θαρρείς ανεύθυνα πάνω στο ηφαίστειο, διεφθαρμένοι και κυνικοί, οι λαϊκοί άνθρωποι «πέφτουν με τα μούτρα» στο υπονομευμένο παιχνίδι και τιμωρούνται, όπως και οι λίγοι αθώοι και ειλικρινείς, γιατί παραβαίνουν τον «κανόνα του παιχνιδιού».