Συνέντευξη με το Σκηνοθέτη Stephan Streker
Το Δωμάτιο 108 έχει πολλές ομοιότητες με την προηγούμενη ταινία σας Noces.
Θεωρώ τις δύο ταινίες ένα δίπτυχο. Είναι κοντινές σε όλα τα επίπεδα. Και στις δύο περιπτώσεις ξεκίνησα από διάφορα γεγονότα που ήταν πολύ γνωστά στο Βέλγιο αλλά άγνωστα στον υπόλοιπο κόσμο. Μπορούμε να πούμε ότι το ΔΩΜΑΤΙΟ 108 είναι για την υπόθεση Bernard Wesphael ότι το Noces είναι για την υπόθεση Sadia Sheikh.Γράφοντας την ιστορία κρατάω μόνο το υπόστρωμα γιατί αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι τα πραγματικά γεγονότα αλλά τα βαθιά ηθικά θέματα και τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτές τις δυνατές ιστορίες.Και στις δύο περιπτώσεις ήθελα να απελευθερωθώ όσο περισσότερο γίνεται από την πραγματικότητα και γιαυτό και στις δύο ταινίες τα ονόματα και πολλά περιστατικά έχουν αλλάξει.
Οπότε η δουλειά σας είναι να ξεκινήσετε από την πραγματικότητα και να….κατασκευάσετε μια άλλη;
Ακριβώς αυτό. Στα μάτια μου το σινεμά συλλαμβάνει την αλήθεια χρησιμοποιώντας ψέματα. Στο σινεμά περνάμε από το ψέμα για να προσφέρουμε μια ματιά, μια οπτική σκοπιά σε μια μορφή της αλήθειας η οποία όμως είναι αποστασιοποιημένη από τα γεγονότα. Λατρεύω να εμπνέομαι από αληθινές καταστάσεις ακριβώς γιατί το πιο σημαντικό στο σινεμά είναι η οπτική γωνία, η καλλιτεχνική αναπαράσταση, το πώς. Δέκα κινηματογραφιστές που θα έκαναν μια ταινία εμπνευσμένοι από το ίδιο γεγονός θα κατέληγαν με δέκα εντελώς διαφορετικές ταινίες. Αυτό ακριβώς είναι το ενδιαφέρον.Ετσι το ΔΩΜΑΤΙΟ 108 μιλά για την αλήθεια, για τα ενδόμυχα πιστεύω μας, για την ενοχή, για την ευθύνη, την δικαιοσύνη αλλά ταυτόχρονα είναι και η ιστορία ενός μεγάλου έρωτα. Είναι έτσι μια ταινία που μου επέτρεψε να ασχοληθώ με τις στενές σχέσεις των ανθρώπων.
Πως ορίζετε την έννοια των στενών σχέσεων;
Θα έλεγα ότι είναι η σχέση του καθενός μας με τον εαυτό του. Είναι αυτό που είμαστε όταν δεν υπάρχει κανείς γύρω. Αυτό προσπαθώ να αποθανατίσω κινηματογραφικά. Και προσπαθώ να είμαι δίκαιος στην απόδοση αυτής της οικειότητας. Αν και η ταινία ακολουθεί κοντύτερα τον Louis παρόλα αυτά ξεκινά και τελειώνει με την Maeva. Για εμένα αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος απόκτησης οπτικής γωνίας για την ταινία.Λέγεται στην ταινία ότι ο πρωταγωνιστής Louis Durieux είναι ο Μόνος που γνωρίζει τι συνέβη στο δωμάτιο 108. Αυτό δεν είναι ακριβές καθώς και η Maeva γνωρίζει και αυτήν την απάντηση την κουβαλά μαζί της τόσο στο ξεκίνημα όσο και στο κλείσιμο της ταινίας.Η Maeva μας κοιτάζει. Εχει επιλεγεί ένα στήσιμο που δεν είναι αθώο.
Γιατί έχετε διαλέξει το τραγούδι “One day you will see” του Marcel Mouloudji να ανοίξει την ταινία;
Γιατί απλά είναι το αγαπημένο μου ερωτικό τραγούδι. Και η ερμηνεία του από την Alma Jodorowskyπαραμένει μια από τις καλύτερες αναμνήσεις μου από τα γυρίσματα. Όταν η Maeva τραγουδά αυτό το τραγούδι το κάνει προφανώς για τον Louis αλλά ταυτόχρονα για τον θεατή…Εκείνη την στιγμή η ζωή εμφανίζεται να είναι τέλεια. Είναι ένα υπέροχο ερωτικό τραγούδι τραγουδισμένο από ένα υπέροχο πλάσμα που μας κοιτά στα μάτια. Όλα πάνε καλά. Και μετά ο τίτλος εμφανίζεται πίσω σε μάυρο. Ο τίτλος διακόπτει το τραγούδι : η ζωή θα μπορούσε να είναι τέλεια αλλά δεν είναι. Αυτό είναι ένα τραγούδι για το πώς η ζωή θα μπορούσε να είναι….
Ο έρωτας κάποιες φορές οδηγεί στο μεγαλείο και κάποιες φορές στο χειρότερο. Αν ο έρωτας είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο, ένας έρωτας που ξεριζώνεται, είναι τρομερά πικρός. Και κινηματογραφικός.
Το Δωμάτιο 108 είναι επίσης μια ταινία για το Βέλγιο. Είναι μια πολύ χαρακτηριστική βέλγικη ιστορία στον τρόπο που αναπτύσσεται. Ηταν σημαντικό για εμένα να το σεβαστώ αυτό γιατί μπορούμε να φτάσουμε το παγκόσμιο μόνο αν είμαστε πολύ συγκεκριμένοι. Ετσι με έναν τρόπο το πραγματικο θέμα της ταινία είναι το ίδιο το Βέλγιο. Στο Βέλγιο ο Louis Durieux θεωρείται πρωθυπουργός ….αλλά δεν μιλάει λέξη φλαμανδικά. Είναι βέβαια διάσημος αλλά μόνο στον Νότο της χώρας. Κανείς δεν τον γνωρίζει στην Φλαμανδία. Οι αναφορές της αστυνομίας είναι γεμάτες λάθη μετάφρασης όταν μεταφράζουν από τα Φλαμανδικά στα Γαλλικά και το ίδιο συμβαίνει και στις ειδήσεις. Το Βέλγιο είναι μια μοναδική χώρα και το λατρεύω.
Αυτή είναι η Τρίτη σας στην σειρά ταινία στην οποία ο πρωταγωνιστής κάνει ερωτική εξομολόγηση.
Και στις τρεις περιπτώσεις η σκηνή ήταν αναγκαία για την ταινία αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτός ο τύπος σκηνής με συγκινεί. Μου αρέσουν αυτές οι σκηνές ακριβώς γιατί ο χαρακτήρας μένει γυμνός και αυτό περιμένω και από τον ηθοποιό με τον οποίο δουλεύω. Είναι αδύνατο να κρυφτεί σε μια τέτοιου είδους σκηνή. Αυτού του τύπου η ευαισθησία με προσελκύει στους ηθοποιούς. Μόνο οι ευάλωτοι ηθοποιοί είναι ελκυστικοί για εμένα.
Πως εργαστήκατε με τον Jeremie Renier;
Ξεκινήσαμε νωρίς. Γνώριζα ότι ο Jeremie είναι χαρισματικός αλλά δεν γνώριζα το πόσο απίστευτα σκληρά εργάζεται. Συμφωνήσαμε να τον γεράσουμε εμφανισιακά και να χάσει κάποιο βάρος. Στο σετ είναι πάντα συγκεντρωμένος. Ειλικρινά είναι ένα όνειρο για έναν σκηνοθέτη.
Και ανακαλύψατε την Alma Jodorowsky λίγο αργότερα…
Αρκετά αργότερα θα έλεγα! Η Alma είναι μια πλήρης καλλιτέχνις.Είναι ηθοποιός αλλά επίσης και τραγουδίστρια και σκηνοθέτις κάτι που με εντυπωσίασε.Κατάφερε να αναπαραστήσει τόσο την περιπλοκότητα όσο και το εύθραστο του χαρακτήρα της Maeva, που στα μάτια μου δεν είναι χειριστική. Είναι μια γυναίκα χολωμένη, λυπημένη, έντονη, δυστυχής, εύθραστη, ειλικρινής, με αγάπη μέσα της. Εχω την αίσθηση ότι η Maeva δεν μπορεί να κάνει λάθος.Νομίζω ότι είναι θύμα του ότι δεν μπορεί να πει όχι.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πόλη της Οστάνδης είναι επίσης ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας;
Βέβαια. Η Οστάνδη είναι η αγαπημένη μου πόλη στα Βελγικά παράλια. Είναι ταυτόχρονα όμορφη και δραματική, σε ηρεμεί και σε αγριεύει. Και πραγματικά τρελή επίσης. Και πάνω από όλα είναι η πόλη του James Ensor. Είμαι πραγματικά ευτυχής που μπόρεσα να γυρίσω στο μέρος που έζησε αυτός ο καλλιτέχνης που θαυμάζω τόσο πολύ. Οι μάσκες που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία ήταν αντίγραφα, ευτυχώς, δεδομένου του πως τους συμπεριφερθήκαμε στο γύρισμα. (Γέλιο)
Ως σκηνοθέτης προτιμάτε τις ερωτήσεις από τις απαντήσεις;
Ναι σαφώς. Και ως σκηνοθέτης και ως άνθρωπος. Μια ερώτηση εξ ορισμού ανοίγει ένα θέμα ενώ μια απάντηση το κλείνει. Το σινεμά, όπως το αντιλαμβάνομαι, είναι πλουσιότερο , πιο ενδιαφέρον όταν ρωτά παρά όταν απαντά. Τώρα είναι περισσότερο από ποτέ ο ρόλος του κινηματογράφου να έχει βάθος στην οπτική του και σύνθετη άποψη καθώς τα social media, για τα οποία υπάρχει αναφορά στην ταινία, πολώνουν, στηρίζονται στην καρικατούρα ή την υπερβολή. Στα μάτια μου το σινεμά είναι το αντίθετο των social media. Εκείνα μειώνουν τον λόγο και την σκέψη σε κάτι το δυαδικό. Είμαστε μαζί ή είμαστε κατά και όταν υπάρχει μια πιο σύνθετη σκέψη που προσπαθήσει να εκφραστεί σχεδόν πάντα παρεξηγείται ή γίνεται κατανοητή με λάθος τρόπο. Φτιάχνοντας το ΔΩΜΑΤΙΟ 108 προσπάθησα να κατασκευάσω ένα σύνθετο έργο με άποψη, με μυστήριο, με μια καλλιτεχνική προσέγγιση. Ο ρόλος του σινεμά σήμερα είναι να επαναφέρει την λεπτομέρεια, την συνθετότητα και το βάθος στην συζήτηση που έχουν απωθήσει τα social media.
Το Δωμάτιο 108 μετατρέπει την κινηματογραφική αίθουσα σε αίθουσα δικαστηρίου;
Δεν θα το έλεγα αυτό. Υπάρχουν διάφορα συστατικά στην ταινία αλλά θα έλεγα ότι είναι ένα δικαστικό δράμα χωρίς δίκη. Αυτό νομίζω ορίζει την ταινία καλύτερα. Νομίζω είναι προτιμότερο για τον σκηνοθέτη να προτείνει και να αφήνει τον θεατή να επιλέξει ελεύθερος.
Βιογραφικό Στεφάν Στρεκέρ
Φανατικός του σινεμά όλη του την ζωή, ο Στεφάν Στρεκέρ έγινε πρώτα δημοσιογράφος για να γνωρίσει από κοντά αυτούς που θαύμαζε περισσότερο από όλους στον κόσμο : σκηνοθέτες. Εχει δημοσιεύσει πολλές συνεντεύξεις στον Βελγικό τύπο ενώ έχει υπάρξει κριτικός κινηματογράφου τόσο για τον τύπο όσο και για το ραδιόφωνο. Επίσης έχει υπάρξει φωτογράφος καλλιτεχνικών φωτογραφιών, πορτραίτων και ρεπορτάζ.
Πέρα από αυτά ο Στεφάν έχει υπάρξει αθλητικός δημοσιογράφος με ειδίκευση στο μποξ και το ποδόσφαιρο. Το ΔΩΜΑΤΙΟ 108 είναι η τέταρτη του ταινία μετά το Noces (2016) που ήταν υποψήφιο για Σεζάρ Καλύτερης ξένης ταινίας και προβλήθηκε σε περισσότερα από 50 διεθνή φεστιβάλ μεταξύ των οποίων στο Τορόντο και το Ρόττερνταμ.
Ο Στεφάν δουλεύει επίσης στην τηλεόραση ως σύμβουλος σε ποδοσφαιρικά θέματα και ειδικά στα ματς της Εθνικής ομάδας.
Φιλμογραφία:
2021: The enemy (ΔΩΜΑΤΙΟ 108) (Screenplay and direction, Feature film)
2016: Noces (Writer and director, Feature film)2012: The world belongs to us (Scenario and direction, Feature film)
2004: Michael Blanco (Writer and director, Feature film)
1996: Mathilde, la femme de Pierre (Scenario and direction, Short film)
1993: Shadow Boxing (Scenario and direction, Short film)
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ JEREMIE REGNIER
Δεν μπορούμε να φανταστούμε κανέναν άλλο εκτός από εσάς στον ρόλο του Louis Durieux. Πως φτάσατε να συμμετάσχετε στην ταινία Δωμάτιο 108;
Μου έστειλε το σενάριο ο Στεφάν. Αν και δεν ήξερα την ιστορία που έχει εμπνεύσει την ταινία γνώριζα πολύ καλά την προηγούμενη ταινία του Στεφάν. Πρέπει να παραδεχτώ ότι με είχε εκπλήξει. Ο χειρισμός του θέματος, η εκτέλεση, οι ηθοποιοί….Με είχαν εντυπωσιάσει όλα και αυτό βέβαια είχε μεγάλη επίδραση στην επιθυμία μου να συνεργαστούμε. Μετά υπήρξε μια μακρά περίοδος έρευνας. Ο Στεφάν χρειάζεται να αναπτύξει στενή σχέση με όποιον συνεργάζεται. Μιλούσαμε για τον ρόλο, το πώς τον φανταζόμασταν…Μιλήσαμε για την μεταμόρφωση μου, για το πώς θα γίνει ηλικιακά πιο μεγάλος. Και σιγά σιγά άρχισε να παίρνει μορφή.
Σας επηρέασε η δημοσιογραφική διάσταση της ιστορίας πάνω στην οποία έχει βασιστεί ελεύθερα η ταινία;
Καθόλου. Ο Στεφάν μου ζήτησε να μην ασχοληθώ καθόλου με αυτήν την διάσταση και κυρίως να μην μπω στην διαδικασία μίμησης του Βέλγου πολιτικού. Περιορίστηκα σε ότι περιείχε το σενάριο, στις σκέψεις και τις ανταλλαγές απόψεων με τον Στεφάν και πως αυτές απηχούσαν στην ιστορία.
Πολύ γρήγορα η συνεργασία μας πήρε μια διάσταση trance , ενός πνευματικού μοιράσματος. Ο Στεφάν είναι πολύ ανοιχτός και ευαίσθητος σε κάτι τέτοιο. Σωματικά έχασα πολύ βάρος γιατί είχαμε με τον Στεφάν την ιδέα ότι ο χαρακτήρας μου είχε κάτι που τον έτρωγε από μέσα και ήθελα αυτό να απεικονιστεί και στην εξωτερική μου εμφάνιση. Και ξαφνικά όταν δεν τρως συμβαίνει κάτι το περίεργο γιατί το μυαλό σου αρχίζει και δουλεύει αλλιώς. Ημουν σε μια μορφή ..εξύψωσης. Ο Στεφάν ζητά απόλυτη αφοσίωση ακόμα και στα μικρά. Γιαυτόν τίποτα δεν είναι ασήμαντο. Πάντα υπάρχει μια ειδική ενέργεια που αναζητά. Με παρεκίνησε επαννηλειμένα να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Ηταν συναρπαστικό.
Πως θα χαρακτηρίζατε την δουλειά που κάνατε για να γίνετε ο Louis Durieux;
Η λέξη που μου έρχεται είναι ότι χρειάστηκε να αφεθώ. Ο Στεφάν μου το ξεκαθάρισε από την αρχή ότι θα ήθελε να υποχωρήσω και να χαθώ στον ρόλο. Του απάντησα ότι ήμουν έτοιμος όμως επειδή δεν γνωριζόμασταν πολύ καλά θα έπρεπε πρώτα να τον εμπιστευτώ να μην με στραπατσάρει. Όταν υποδύεσαι έναν τέτοιο ρόλο είσαι πολύ ευαίσθητος, εύθραστος. Το παράδοξο είναι ότι ενώ o Στεφάν ενδιαφέρεται περισσότερο από όλα για την εγγύτητα ταυτόχρονα επέλεξε να βαστήξει μια αδιαφάνεια γύρω από τον χαρακτήρα. Δυσκολεύομαστε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο κεφάλι του όσο και αν τον παρακολουθούμε και συμπάσχουμε. Υπάρχει ακούσιο και εκούσιο blackout. Είμαστε κοντά αλλά δεν γνωρίζουμε τα πάντα. Ακριβώς αυτή η δυαδικότητα είναι δύσκολη για έναν ηθοποιό. Πώς να δείχνεις τα πάντα αλλά να παραμένεις ταυτόχρονα νεφελώδη; Αυτή είναι η δουλειά της σκηνοθεσίας. Αυτό που χρειάζομαι εγώ είναι να μου πεις συγκεκριμένα πράγματα: “Ει τι γίνεται; Το κρύβει; Λέει ψέματα ή όχι; Αυτά είναι τα σημεία που το Δψμάτιο 108 γίνεται συναρπαστικό φιλμ, τα σημεία που ο θεατής μπορεί να ερμηνεύσει όπως νομίζει εκείνος. Η ταινία μιλάει επίσης για το μέρος εκείνο του εαυτού μας που παραμένει μη προσβάσιμο. Μπορούμε πραγματικά να ξέρουμε τα πάντα για κάποιον; Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι κάθε μέρα μαθαίνουμε κάτι για τον εαυτό μας. Για το ποιοι είμαστε, ποιόν έχουμε απέναντι μας, για διάφορες καταστάσεις… Ανακαλύπτουμε τους εαυτούς μας μεγαλώνοντας, μαθαίνοντας ότι είμαστε διαφορετικοί από ότι είχαμε ίσως φανταστεί, ότι υπάρχουν διάφοροι εαυτοί μας. Νομίζω ότι όλη μας την ζωή ψάχνουμε να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε βαθιά μέσα μας. Οπότε ποιος είναι ο άλλος; Αυτό με ξεπερνάει δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε καν τον εαυτό μας.
Πως ήταν η συνεργασία σας με τους άλλους ηθοποιούς;
Αυτό που μου ήταν πολύ ευχάριστο ήταν ότι ήμουν ο μόνος που είχα αλληλεπίδραση με όλους τους άλλους ηθοποιούς. Κανένας ηθοποιός στην ταινία δεν έχει σκηνή που δεν είμαι και εγώ. Η Alma ήταν για εμένα μια ασυνήθιστη αποκάλυψη. Βοηθήσαμε πολύ ο ένας τον άλλο, μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας για την ταινία. Ο χαρακτήρας της είναι πολυσύνθετος και περίπλοκος και κατάφερε να τον αναδείξει στην λεπτομέρεια του. Την Emmanuelle (Bercot) την γνώριζα προσωπικά βέβαια αλλά δεν είχαμε δουλέψει ποτέ μαζί. Ήρθε με μεγάλο ενθουσιασμό στην ταινία που ήταν απαιτητική για εκείνην καθώς είχε πολύ κείμενο και ο Στεφάν προτιμά να κάνει όλη την σκηνή σε μια λήψη.
Η ταινία επίσης αναφέρεται στο γεγονός ότι το Βέλγιο είναι κομμένο στα δύο. Αυτή είναι μια σημαντική πτυχή της ταινίας και κάτι που με αγγίζει καθώς είμαι Βέλγος και ο ίδιος. Η χώρα μας είναι ιδιαίτερη περίπτωση πολιτικά και κοινωνιολογικά. Είναι πραγματικά πολύ παράξενη. Υπάρχουν περιοχές όπου τα γαλλικά δεν υπάρχουν και το αντίστροφο…Εχεις την αίσθηση ότι κατοικείς την μισή χώρα. Ένα είναι βέβαιο: Το Δωμάτιο 108 είναι από τις ταινίες που δείχνουν καλύτερα από όλες τι είναι το Βέλγιο σήμερα.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ Jeremie Renier
2021 L’ennemi de Stephan Streker
2021 L’homme de la cave de Philippe Leguay
2021 Albatros de Xavier Beauvois
2020 Slalom de Charlene Favier
2019 Frankie d’Ira Sachs
2017 L’ordre des medecins de David Roux
2016 L’amant double de Francois Ozon
2016 La fille inconnue de Jean-Pierre et Luc Dardenne
2015 L’ami de Renaud Fely
2015 Eternite de Tran Anh Hung
2014 Ni le ciel ni la terre de Clement Cogitore
2014 Lady Grey d’Alain Choquart
2014 Waste Land de Pieter Van Hees
2014 Saint Laurent de Bertrand Bonello
2013 Le grand homme de Sarah Leonor
2013 La confrerie des larmes de Jean-Baptiste Andrea
2012 Elefante blanco de Pablo Trapero
2012 Cloclo de Florent Emilio-Siri
2012 Possessions d’Eric Guirado
2011 Le gamin au velo de Jean-Pierre et Luc Dardenne
2011 Les aventures de Philibert, capitaine puceau de Sylvain Fusee
2010 Potiche de Francois Ozon
2010 Piece montee de Denys Granier-Deferre
2009 Demain des l’aube... de Denis Dercourt
2008 Le silence de Lorna de Jean-Pierre et Luc Dardenne
2008 L’heure d’ete d’Olivier Assayas
2008 Bons baisers de Bruges de Martin McDonagh
2007 Coupable de Laetitia Masson
2007 Reviens-moi de Joe Wright
2006 Nue-propriete de Joachim Lafosse
2006 President de Lionel Delplanque
2006 Dikkenek d’Olivier Van Hoofstadt
2006 Fair Play de Lionel Baillu
2005 Cavalcade de Steve Suissa
2005 L’enfant de Jean-Pierre et Luc Dardenne
2004 Le Pont des Arts de Eugene Green
2003 San Antonio de Laurent Touil-Tartour
2003 En territoire indien de Lionel Epp
2002 Violence des echanges en milieu tempere de Jean-Marc Moutout
2002 Le troisieme oeil de Christophe Fraipont
2001 La guerre a Paris de Yolande Zauberman
2001 Le pornographe de Bertrand Bonello
2000 Le pacte des loups de Christophe Gans
2000 Faites comme si je n’etais pas la d’Olivier Jahan
1999 Saint-Cyr de Patricia Mazuy
1996 Les amants criminels de Francois Ozon
1996 La promesse de Jean-Pierre et Luc Dardenne
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ALMA JODOROWSKY
Πως βρεθήκατε σε αυτήν την ταινία; Είχατε δει την προηγούμενη δουλειά του σκηνοθέτη;
Εμφανίστηκα στο τέλος του κάστινγκ νομίζω. Ο Στεφάν είχε κάνει οντισιόν σε αρκετές ηθοποιούς. Ο Jeremiah με ξεχώρισε.Δεν γνωριζόμασταν αλλά ανέφερε το όνομα μου στον Στεφάν. Ηρθα στις Βρυξέλλες για ένα τεστ και μετά για άλλο ένα. Την προηγούμενη ταινία του δεν την είχα δει αλλά μου ήταν σαφές τι ήταν από το πόστερ και το τρέηλερ. Ετσι είδα την ταινία πριν συναντήσω τον Στεφάν και αυτό με έκανε να θέλω να δουλέψω μαζί του. Σκηνοθετικά είναι εξαιρετική δουλειά.
Σας επηρέασε το γεγονός της επικαιρότητας της υπόθεσης στην οποία βασιζόταν η ταινία;
Καθόλου. Στην Γαλλία δεν την είχαμε ακούσει καθόλου. Και ο Στεφάν είπε σε εμένα και τον Jeremie να μην ερευνήσουμε την υπόθεση καθόλου. Ηθελα να κάνει μια ταινία εμπνευσμένη από την υπόθεση αλλά με κάποια απόσταση. Ετσι δεν το έψαξα καθόλου στο ίντερνετ. Ημουν πολύ ακαδημαική στον σεβασμό της οδηγίας! Το έψαξα αφού είχε τελιώσει το γύρισμα. Ειχα μια περιέργεια να μάθω περισσότερα για τους ανθρώπους αυτούς.
Ο ρόλος της Maeva είναι απαιτητικός τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά…. Ενας τέτοιος ρόλος μπορεί να προσεγγιστεί μόνο με απόλυτη εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη. Από τα τεστ ήδη ο Στεφάν είχε έναν πολύ ακριβή και απαιτητικό τρόπο εργασίας αλλά και αυτοπεποίθηση.
Ενιωσα ότι θα συμμετείχα σε μια συνεργασία και ότι θα χτίζαμε τον ρόλο μαζί. Μου είπε από νωρίς ότι ήθελε να φέρω κάποια στοιχεία του εαυτού μου στον ρόλο και να κάνει μια μίξη του κατασκευασμένου με το αυθεντικό. Με ενδιέφερε και εμένα αυτή η διαφορετική προσέγγιση από ότι είχα κάνει στο παρελθόν. Στο Δωμάτιο 108 η πρόκληση ήταν να υποδυθώ μια γυναίκα με παρελθόν και κάτι το τραυματισμένο….πολύ περισσότερο από ότι είχα κάνει στο σινεμά και ήθελα να πάω σε αυτήν την κατεύθυνση. Είναι ένας σύνθετος ρόλος. Από την μια το έγγαμο χάος με τον Louis και από την άλλη ένας ορίζοντας κατευνασμού και ηρεμίας που διαπερνά την ταινία. Είναι ένας χαρακτήρας βαθιά ανθρώπινος στις αντιφάσεις του. Συζητήσαμε τον ρόλο αλλά μετά από αυτό πρέπει να βρεις εσωτερικά, οργανικά αυτό που ψάχνεις και να το αναδείξεις.
Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Jeremie Renier;
Γνωριστήκαμε λίγο πριν την έναρξη των γυρισμάτων. Ενιωσα αμέσος αυτήν την καλοσύνη και συμπάθεια που αποπνέει. Εχει κάτι το πολύ ταπεινό και προσβάσιμο παρά την μεγάλη του καριέρα. Ο Στεφάν και εκείνος με υποδέχτηκαν και μου έδωσαν την ευκαιρία να βρω τον χώρο μου. Με τον Jeremie μαθαίναμε παίζοντας μαζί, το συζητούσαμε και αισθανθήκαμε μεγάλη ελευθερία.Υπήρχαν αρκετές σκηνές με φυσική επαφή που διαπερνά το κορμί. Ερωτικές σκηνές, σκηνές χορού, η στιγμή με τις μάσκες….. Εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλο και είμαστε αμοιβαία πολύ γενναιόδωροι με τον άλλο.
Η ταινία ανοίγει με την Maeva να τραγουδά μπροστά στην κάμερα το τραγούδι του Mouloudji,“One day you will see”, σαν να κοιτούσε ο Louis μέσα από τα μάτια μας.
Αυτή η σκηνή δεν είχε σχεδιαστεί έτσι. Ηταν ένα κλεμμένο στιγμιότυπο και ξαφνικά ο Στεφάν είχε αυτήν την ιδέα. Πήγαμε στην παραλία και μου ζήτησε να τραγουδήσω το τραγούδι. Το τραγούδι υπήρχε στο σενάριο αλλά σε άλλο σημείο. Κάναμε διάφορες λήψεις και τελικά χρησιμοποιήθηκε αυτή που δεν ήταν σχεδιασμένη! Ηταν μια κάπως μαγική στιγμή. Εχω τραγουδήσει επαγγελματικά αλλά παρ’όλα αυτά είναι κάτι το ευαίσθητο, κάτι το τρομακτικό. Και ξαφνικά βρεθήκαμε κάπως γυμνοί.
Η ταινία επίσης μιλάει για την μάσκα που φοράμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από εμάς και τους άλλους....Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη αίσθηση στην ταινία είναι το πώς χειρίζεται το ερώτημα της αμφιβολίας. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που είπαμε με τον Στεφάν όταν βρεθήκαμε. Ηθελε να κάνει αυτό το φιλμ γιατί ο καθένας είχε την «δική» του βερσιόν της ιστορίας. Η ταινία αμφισβητεί την αλήθεια του καθενός, αυτήν που θέλουμε να δούμε και αυτήν που δεν θέλουμε να δούμε. Στο Δωμάτιο 108 δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποια είναι η αλήθεια, όπως και δεν ξέρουμε τι ανήκει στον χώρο του φανταστικού, της πραγματικότητας, του ονείρου, του τρόμου. Είναι μια πτυχή της ταινίας που με συναρπάζει. Και αυτό που λέει ο χαρακτήρας του Louis Durieux κάποια στιγμή ότι δηλαδή «ακόμα και αν δεν έκανε κάτι στο δωμάτιο αυτό , δεν είναι βέβαιος ότι αυτό τον καθιστά αθώο» μου άρεσε πολύ. Η ταινία παίζει με έναν τρόπο με τον θεατή και τον συμπεριλαμβάνει στην αφήγηση.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ Alma Jodorowsky
2021 The Enemy of Stephan Streker
2020 Silent Land by Agnieszka Woszczynska
2020 The Serpent by Tom Shankland
2019 Selfie by Tristan Aurouet
2019 Future Shock by Marc Collin
2017 The Starry Sky Above My Head by Ilan Klipper
2016 July August Diastema
2016 Kids in Love by Chris Foggin
2013 The Life of Adele by Abdellatif Kechiche
2012 Sea, No Sex and Sun by Christophe Turpin
2011 Eyes Find Eyes by Jean-Manuel Fernandez
