Σε ένα θέρετρο συγκεντρώνονται για ένα σεμινάριο φιλολογίας ο καθηγητής Γιακούμπ, ο βοηθός του και υπεύθυνος του σεμιναρίου, Γιάροσλαφ, και αρκετοί φοιτητές. Ο Γιάροσλαφ, που παίρνει τη ζωή πολύ στα σοβαρά, συγκρούεται έντονα με την ειρωνεία του καθηγητή. Όταν ο αναπληρωτής του πρύτανη διώχνει βιαίως τον καλύτερο φοιτητή επειδή παρίσταται μεθυσμένος, ο Γιάροσλαφ, φτάνοντας στα όριά του, τσακώνεται με τον Γιακούμπ.

Ο Γιάροσλαφ και ο Γιακούμπ ενσαρκώνουν δύο διαφορετικές αντιλήψεις για τη ζωή: ενός νέου που πιστεύει ακόμη στην ηθική τιμιότητα και αυτή ενός σαραντάρη που καμουφλάρει την πίκρα των χαμένων ελπίδων του κάτω από έναν συνεχή κυνισμό. Ο Ζανούσι κριτικάρει βαθειά ένα κοινωνικό σύστημα που ευνοεί τον διανοητικό κομφορμισμό και τον ηθικό συμβιβασμό στην υπηρεσία μιας λαμπρής καριέρας. Καταγγέλλει τη διαφθορά και τη δειλία που γελοιοποιούν τις ανθρώπινες αξίες, μέσα από μία σκηνοθεσία διακριτική, που δίνει χώρο στις ανθρώπινες αντιπαραθέσεις και τους εξαιρετικά καλοδουλεμένους διαλόγους.