Έστω ότι είστε αεροσυνοδός και το αεροπλάνο με το οποίο πετάτε έχει ένα «σοβαρότατο τεχνικό πρόβλημα». Οι πιλότοι – παρόλο που είναι από τους πιο έμπειρους και άριστα εκπαιδευμένους που υπάρχουν – δυσκολεύονται να βρουν μια λογική λύση, μέσα σε μια καμπίνα που γεννά συνεχώς απρόβλεπτες καταστάσεις. Οι επιβαίνοντες – μια θεότρελη μίξη ετερόκλητων χαρακτήρων – δείχνουν σαστισμένοι και εμφανώς αγχωμένοι για την περίεργη εξέλιξη της πτήσης τους και η προοπτική της ασφαλούς προσγείωσης δεν φαίνεται καν στον άμεσο ορίζοντα. Εσύ είσαι ο πιο περήφανος αεροσυνοδός του κόσμου, αλλά φυσικά – ως άνθρωπος – είσαι γεμάτος προβλήματα και πίνεις ένα-δύο ποτηράκια για το στρες! Η σωτηρία τόσο του πληρώματος, όσο και των επιβατών της πτήσης 2549 για Μεξικό, περνάει από τα χέρια σου και μόνο. Τι θα κάνεις; Τι άλλο, πέρα από χορό, τραγούδι και…καλώς ήρθατε στην πτήση των ονείρων σας!

O Πέδρο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στην αγαπημένη του κωμωδία καταστάσεων, μετατρέποντας την καμπίνα ενός αεροπλάνου σε ιπτάμενη ντίσκο!
Πρωταγωνιστούν οι Χαβιέ Κάμαρα, Κάρλος Αρέθες , Ραούλ Αρέμπαλο καθώς επίσης συμμετέχουν η βραβευμένη με Όσκαρ Πενέλοπε Κρουζ και ο Αντόνιο Μπαντέρας.


Πάνω από το Τολέδο…

Η ταινία διαδραματίζεται σε έναν αφηρημένο χώρο, με συνεχείς εναλλαγές, στο λεγόμενο Race Track - ο εναέριος προορισμός των αεροσκαφών με τεχνικά προβλήματα, που περιμένουν να τους δοθεί η εντολή για προσγείωση έκτακτης ανάγκης - πάνω από το Τολέδο. Το μέγιστο χρονικό διάστημα που περιμένει ένα αεροπλάνο σε αυτό το χώρο είναι δύο ώρες, στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως οι επιβάτες της πτήσης 2549 είναι λίγο άτυχοι, καθώς όλα τα αεροδρόμια της Ισπανίας είναι κατειλημμένα. Η ταινία, θα λέγαμε πως δεν έχει κοινωνική συνείδηση. Δεν είναι μια ρεαλιστική ή σουρεαλιστική κωμωδία. Η ιστορία λαμβάνει χώρα κατά κύριο λόγο σε ένα υπνωτικό, δαιδαλώδη χώρο.
Η πραγματική ομάδα παραγωγής ήταν αρκετά τυχερή που βρέθηκε ο μεγαλύτερος διάδρομος που κατασκευάστηκε ποτέ στην Ισπανία, εντελώς άδειος. Δεν είχαμε μόνο το διάδρομο, αλλά ολόκληρο το αεροδρόμιο στη διάθεσή μας. Οι απέραντες εκτάσεις μέσα στο πραγματικό αεροδρόμιο ήταν η καλύτερη μεταφορά για το ταξίδι-φάντασμα αυτής της πτήσης, ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, που μετά από πολλές δυσκολίες, προσγειώνεται στο παρόν των χαρακτήρων, ένα αναπόφευκτο παρόν.


Λίγα λόγια από τον Πέδρο Αλμοδόβαρ για την ταινία

«Η ταινία «Δεν Κρατιέμαι», δεν είναι μια κοινωνική κωμωδία, αν και περιέχει διάφορα στοιχεία της σημερινής Ισπανικής κοινωνίας, χωρίς να τα επικρίνει. Ήθελα να διατηρήσω μια σχετική ελαφρότητα. Υπάρχει μια ηθική πτυχή που δεν έχει να κάνει καθόλου με τα κοινωνικά θέματα ή με τις ηθικές αξίες, αλλά με το δράμα: το εσωτερικό, ψυχικό ταξίδι των επιβατών από τη στιγμή της απογείωσης μέχρι την προσγείωση. Αυτή η ηθική πλευρά, φυσικά, δεν περιλαμβάνει κριτική των χαρακτήρων, είναι όλοι μακριά από την υποδειγματική συμπεριφορά. Θεωρώ πως δεν υπάρχει κωμωδία η οποία να μιλά για υποδειγματικούς ανθρώπους, τουλάχιστον όχι η σύγχρονη κωμωδία. Ίσως, η πιο υποδειγματική φιγούρα είναι ο επικεφαλής αεροσυνοδός, που τόσο καλά υποδύεται ο Χαβιέ Κάμαρα. Σε ένα περιβάλλον, όπου ο κάθε ένας κρύβει κάτι ή έχει αποκοιμηθεί, η παθολογική του ανάγκη να λέει πάντα την αλήθεια τον κάνει έναν πραγματικό υποστηρικτή της ειλικρίνειας και αυτομάτως τον μετατρέπει σε κίνδυνο για το υπόλοιπο πλήρωμα. Αυτό αποτελεί ένα πολύ καλό κωμικό στοιχείο. Το αλκοόλ είναι επίσης ένα ακόμα κωμικό (και δραματικό) κίνητρο. Σε πολλές ταινίες όπως το Blind Date και The Party, το αλκοόλ κατέχει δυναμική θέση. Έτσι και σε αυτή την ταινία, υπάρχουν λίτρα αλκοολούχων ποτών, αλλά θα ήθελα να την χαρακτηρίσω – αν μου το επιτρέπετε – ως μια ηθική, μεταφορική και μυθολογική κωμωδία.»


Xρώματα και Φωτισμός

Η κωμωδία επιτρέπει διάφορες υπερβολές αλλά όσο τρελή κι αν είναι, θα πρέπει να ακολουθεί κάποιους αυστηρούς κανόνες. Δεν μπορούν να είναι όλα αντίθετα, η κωμωδία απαιτεί ένα βαθμό ακριβείας. Για παράδειγμα, το χρώμα του εσωτερικού και εξωτερικού του αεροπλάνου και οι στολές του πληρώματος, είναι ανάμεσα στο γκρι, μπλε και μπεζ με μια δόση κόκκινου για να δώσει έμφαση. Το εσωτερικό των περισσότερων αεροπλάνων είναι άτονο και μουντό. Στη περίπτωση αυτή, επειδή το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας εκτυλίσσεται μέσα στην καμπίνα του αεροσκάφους, έπρεπε να εφεύρουμε μια ολόκληρη αεροπορική γραμμή, την Peninsula Company. Ως εκ τούτου, ήταν σημαντικό να φαίνονται όλα αληθινά, δίχως υπερβολές, φωτογραφίζοντας την κατάσταση σωστά χωρίς να είναι βαρετό.


Μουσική

«Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να χρησιμοποιήσω σε μια ταινία μου μουσική του Βραζιλιάνου Λουίζ Μπονφά. Για το άνοιγμα της ταινίας, διάλεξα το δικό του “Malaguena salerosa”, το οποίο με την ντελικάτη, ατμοσφαιρική και σοφιστικέ πινελιά του μας εισάγει κομψά στο είδος της ταινίας. Στη μέση περίπου της ταινίας, ακριβώς στο σημείο όπου η ιστορία κάνει μια βουτιά και μετά απογειώνεται ξανά, είχα την ιδέα να βάλω μια playback χορογραφία του “I’m So Excited” των Pointer Sisters. Ο χορός των τριών αεροσυνοδών, όχι μόνο εξαφανίζει τη βουτιά αυτή αλλά στέλνει την αφήγησή μας στην αποκορύφωση. “I’m about to lose control and I think I like it”, λένε οι Pointer Sisters. Αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα με τα γεγονότα που συμβαίνουν αργότερα.» Για το soundtrack της ταινίας, συνέθεσε επίσης κομμάτια και ο Αλμπέρτο Ιγκλέσιας. «Ο Αλπμέρτο κατάφερε με έναν απίστευτο τρόπο να συγχρονίσει τους διαλόγους με τη μουσική», λέει ο Αλμοδόβαρ.


Οι ηθοποιοί

«Οι ηθοποιοί είναι πάντα το πιο σημαντικό στοιχείο, και πόσο μάλλον σε μια κωμωδία. Το κωμικό στοιχείο δεν μαθαίνεται: δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη τεχνική την οποία πρέπει να εφαρμόσεις, το έχεις ή δεν το έχεις. Η ομάδα του «Δεν Κρατιέμαι» το έχει! Είχα την τύχη να δουλέψω με ηθοποιούς που έχω συνεργαστεί στο παρελθόν όπως οι Πενέλοπε Κρουζ, Αντόνιο Μπαντέρας και Χαβιέ Κάμαρα αλλά και με καινούρια πρόσωπα όπως οι Κάρλος Αρέθες, Ραούλ Αρέμπαλο και Ούγκο Σίλβα. Όλοι τους πιστεύω πως ευχαριστήθηκαν αυτή τη συνεργασία και νομίζω πως ήταν πολύ γενναιόδωροι. Τους εύχομαι να έχουν την επιτυχία που τους αξίζει.»