Έχοντας εγκαταλειφθεί από τη μητέρα του σε ηλικία 6 ετών, ο Μάλονι βρίσκεται συχνά πυκνά στα δικαστήρια ανηλίκων. Η Φλόρενς, δικαστικός ανηλίκων που πλησιάζει στη συνταξιοδότηση και ο Γιαν, σύμβουλος ανηλίκων που και ο ίδιος πέρασε πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, αναλαμβάνουν την επιτήρηση του σε μια κοινή προσπάθεια να τον σώσουν.

Όταν η συμπεριφορά του χειροτερεύει, ο Μάλονι, θα οδηγηθεί σε ένα αυστηρότερο εκπαιδευτικό κέντρο, όπου εκεί θα συναντήσει την Τες, μια πολύ ιδιαίτερη νεαρή κοπέλα που θα του δείξει ότι υπάρχουν λόγοι για να ελπίζει για το αύριο.

Συνέντευξη με την Emmanuelle Bercot

Αφού δούμε την ταινία, η πρώτη σκέψη πηγαίνει στους συμβούλους και τους δικαστές ανηλίκων που η επίμονη τους εργασία, η υπομονή, η αφοσίωση και η αυταπάρνηση προκαλεί θαυμασμό. Σήμερα είναι σύνηθες φαινόμενο η αδυναμία και οι ελλείψεις των θεσμικών οργάνων και τα λάθη του δικαστικού συστήματος. Παρόλα αυτά, στην ταινία καταθέτετε φόρο τιμής σε αυτούς τους εργαζομένους. Ήταν αυτή η πρόθεση σας;

Ναι και .. όχι! Η αρχική μου ιδέα ήταν να κάνω μια ταινία για το σύστημα υποστήριξης που περιστρέφεται γύρω από ένα παιδί, παρόλο που ήξερα λίγα πράγματα για τις εργασίες αυτές. Ήταν τα χρόνια της έρευνας που έκανα πριν από τα γυρίσματα της ταινίας που μου έδωσαν τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσω πόσο αφοσιωμένοι είναι αυτοί οι εργαζόμενοι, και πόσο ικανοί στο να μην εγκαταλείπουν ποτέ την προσπάθεια τους. Στην πραγματικότητα, η ταινία έχει τις ρίζες της σε μια συγκεκριμένη περίπτωση: Έχω ένα θείο που είναι σύμβουλος ανηλίκων και, ως παιδί, τον επισκέφθηκα ένα καλοκαίρι στην περιοχή της Βρετάνης, όπου ήταν υπεύθυνος σε μια κατασκήνωση για ανήλικους εγκληματίες. Ως ένα μικρό κορίτσι από ευκατάστατη οικογένεια, που μεγάλωσα “κανονικά”, ήμουν γοητευμένη από τη συμπεριφορά αυτών των εφήβων που δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο ήμουν εγώ και μου κέντρισε το ενδιαφέρον η θρασύτητα τους ενάντια στην εξουσία και τις κοινωνικές συμβατικότητες. Την ίδια στιγμή, παρακολουθούσα την εργασία του θείου μου και των άλλων συμβούλων για να τους φέρουν πίσω στο σωστό δρόμο όπως λέμε, να τους εκπαιδεύσουν, να τους διδάξουν να αγαπούν τον εαυτό τους και τους άλλους, να δείξουν σεβασμό για τους άλλους, αλλά πρώτα απ 'όλα να έχουν σεβασμό για τον εαυτό τους. Η μνήμη αυτή παρέμεινε στο μυαλό μου σε σημείο που στην εφηβική μου ηλικία ήθελα να γίνω δικαστής ανηλίκων. Τελικά όμως, με ενέπνευσε να κάνω μια ταινία γι’ αυτό.

Το σενάριο της ταινίας ξεκινάει με την επιγραφή: “ Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση. Θα πρέπει να εποπτεύεται από την οικογένεια και αν η οικογένεια είναι ανεπαρκής, τότε είναι ευθύνη της κοινωνίας να παρέμβει”.

Διάβασα αυτή τη φράση σε ένα βιβλίο που γράφτηκε από ένα δικαστή. Υπογραμμίζει απόλυτα ποια είναι η ταινία. Φαίνεται σαν κάτι που θα έπρεπε να είναι προφανές, αλλά, δυστυχώς, δεν είμαι σίγουρη ότι είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια για τον καθένα. Ωστόσο, η εκπαίδευση είναι ένα βασικό δικαίωμα. Και συνοψίζει με λίγα λόγια το έργο που γίνεται υπέρ αυτών των “χαμένων” νέων. Η εργασία είναι απαραίτητη, ζωτικής σημασίας. Πώς μπορεί η κοινωνία να διασωθεί, αν όχι μέσω της εκπαίδευσης, με την ευρύτερη έννοια του όρου;


Πώς βρήκατε τον Rod Paradot, που υποδύεται το νεαρό παραβάτη, Malony;

Τον βρήκε η Elsa Pharaon, πολύ γνωστή street casting director. Μετά από μακρά αναζήτηση τον εντόπισε σε μια επαγγελματική σχολή όπου φοιτούσε για να πάρει το πτυχίο του στην ξυλουργική. Είχα σκόπιμα αποφασίσει να μην στιγματίσω το συγκεκριμένο χαρακτήρα και να πάω ενάντια στις συνήθεις κοινοτοπίες. Δεν ήθελα το αγόρι να ακολουθεί τα στερεότυπα, να μην είναι ένα πρεζόνι ή ένα παιδί από μια οικογένεια μεταναστών. Είχα βέβαια δει όλες τις πρόβες που είχε κάνει η Elsa, αλλά στο τέλος, συναντήθηκα με μόνο ένα σχετικά μικρό αριθμό αγοριών γιατί λίγοι ταίριαζαν με αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Πότε μιλήσατε στην Catherine Deneuve για την ταινία;

Από την αρχή, είχα στο μυαλό μου την Catherine ή τον… Gerard Depardieu για τον ρόλο του δικαστή! Κανέναν άλλον. Ήθελα την ιδανική φιγούρα από τον κινηματογραφικό κόσμο για αυτόν τον χαρακτήρα. Όταν κάναμε την προώθηση της ταινίας On My Way με την Catherine, ένα βράδυ, χωρίς να της έχω αναφέρει πριν τίποτα, της έδωσα το σενάριο. Νομίζω ότι ξαφνιάστηκε αλλά φάνηκε χαρούμενη που ήθελα να ξαναδουλέψει μαζί μου τόσο γρήγορα. Οι δυο μας τα πάμε πολύ καλά και στην πραγματική ζωή και όταν δουλεύουμε μαζί. Λατρεύω αυτή τη γυναίκα! Και είναι εξαιρετική σε αυτόν τον ρόλο. Έχει δύο πλευρές: ένα κύρος που της βγαίνει φυσικά αλλά παράλληλα είναι και πολύ προστατευτική, η μητρική της πλευρά. Χρειαζόμουν αυτό το μείγμα στο δικαστή και η Catherine την απεικονίζει τέλεια. Ο δικαστής είναι ουσιαστικά ο κύριος χαρακτήρας της ταινίας για μένα. Είναι ο κεντρικός χαρακτήρας που όλοι περιστρέφονται γύρω της.

Η σταδιοδρομία σας ξεκίνησε στις Κάννες: Με το Les Vacances, το 1997, το οποίο κέρδισε το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Τι σημαίνει για σας το ότι το φετινό Φεστιβάλ άνοιξε με αυτή την ταινία;

Χωρίς τις Κάννες νομίζω η καριέρα μου θα ήταν πιο δύσκολη. Είμαι πολύ-δεν ξέρω ποια λέξη να χρησιμοποιήσω - συγκινημένη που μια ταινία σαν αυτή, η οποία ρίχνει φως σε αυτούς τους άνδρες και γυναίκες, μπορεί να ανοίξει το Φεστιβάλ, και να παιχτεί σε έναν τόσο επιβλητικό χώρο. Είναι μια τεράστια τιμή.