Οι τελευταίες ώρες πριν το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Ο κόσμος σε λίγες ώρες θα αφανιστεί. Ο Αλεξάντερ γιορτάζει με την οικογένειά του και τους φίλους του τα γενέθλιά του, όταν μαθαίνει αυτά τα τρομακτικά νέα στην τηλεόραση. Κάνει τότε ένα τάμα στον Θεό, να θυσιάσει ό,τι είναι πολύτιμο γι’ αυτόν, αρκεί να αποτραπεί η ολική καταστροφή. Όταν ξυπνάει το άλλο πρωί, η ζωή έχει βρει και πάλι τους κανονικούς της ρυθμούς. Φαίνεται ότι η ευχή του εισακούστηκε. Τώρα, όμως, πρέπει κι αυτός με τη σειρά του να τηρήσει τη συμφωνία με τον Θεό και να αρχίσει να θυσιάζει όλα όσα λάτρεψε περισσότερο σ’ αυτή τη ζωή…

Βραβείο Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Μέγα βραβείο επιτροπής, καλλιτεχνικού επιτεύγματος (φωτογραφία), οικουμενικής επιτροπής και FIPRESCI.

Καλύτερη ταινία στα Guldbagge, τα εθνικά βραβεία της Σουηδίας.

Επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Εδώ έκλεισε η λαμπρή καριέρα του Andrei Tarkovsky, που έφυγε από τη ζωή λίγο μετά το πέρας των γυρισμάτων. Ήταν και η τρίτη του ταινία ως αυτοεξόριστος από την ΕΣΣΔ.

Όλα ξεκίνησαν από ένα σενάριο με τίτλο The Witch, όπου ένας μεσήλικας άντρας περνάει τη βραδιά του με μια μάγισσα, κι αυτό θεραπεύει τον καρκίνο του. Ο Tarkovsky όμως έβρισκε αδύναμο το θετικό φινάλε. Σε αυτή την ταινία ωστόσο ήθελε για πρωταγωνιστή του τον Anatoly Solonitsyn, τον πλέον αγαπημένο του συνεργάτη, αλλά μετά τον θάνατο του τελευταίου από καρκίνο το 1982, το σενάριο αλλάχτηκε ολότελα σε αυτό της Θυσίας.

Η επαφή με τη Σουηδία έγινε στο φεστιβάλ Κανών του 1984, μέσω μιας παλιάς φίλης του δημιουργού, της Anna-Lena Wibom, όπου εργάζονταν στο σουηδικό ινστιτούτο κινηματογράφου.

Ο Sven Nykvist είπε άμεσα το ναι στην πρόταση του Tarkovsky, απορρίπτοντας την αμερικανική για το Πέρα από την Αφρική. Όπως είχε πει ο ίδιος, δεν ήταν μια δύσκολη επιλογή, ενώ μαζί με τον Erland Josephson συνείσφεραν στη χρηματοδότηση μέσω των μισθών τους.

Ένας από τους γιους του Ingmar Bergman, ο Daniel Bergman, εργάστηκε εδώ ως βοηθός κάμερας.

Λόγω των πολλών συσχετισμών του φιλμ με τον Ingmar Bergman, πολλοί πίστευαν ότι γυρίστηκε στο νησί Φάρο. Η αλήθεια ήταν ότι ο σουηδικός στρατός ήταν που αρνήθηκε στον Ρώσο την πρόσβαση στο συγκεκριμένο νησί.

Όταν γυρίζονταν η σκηνή με το κάψιμο του σπιτιού, υπήρχε μόνο μία κάμερα, κι αυτή κόλλησε. Αυτό κόστισε στην παραγωγή, αφού έπρεπε να κατασκευαστεί το σπίτι εκ νέου από την αρχή, και αυτή τη φορά υπήρχαν δύο κάμερες, η μία παράλληλα από την άλλη.

Tarkovsky και Nykvist έπαιξαν πολύ με τον χρωματισμό του φιλμ, και σύμφωνα με τον σουηδό διευθυντή φωτογραφίας, σχεδόν το 60% αφαιρέθηκε από αυτούς.

Στην ηχητική μπάντα κυριαρχεί η μουσική του Johann Sebastian Bach και του ιάπωνα Watazumido-Shuso.