Λόγω της εγκυμοσύνης της μητέρας μιας φτωχής, πολυμελούς οικογένειας, η μικρή κόρη Κοτς, ένα πραγματικά ήσυχο κορίτσι, θα περάσει το καλοκαίρι με ανάδοχους γονείς. Χάρη στη φροντίδα τους, θα βρει σιγά σιγά τη φωνή της στο ειδυλλιακό σκηνικό της ιρλανδικής υπαίθρου. Ενώ όμως μεταξύ των μελών της νέας της οικογένειας υποτίθεται πως δεν υπάρχουν μυστικά, εκείνη θα ανακαλύψει ένα.

Το γυρισμένο στην ιρλανδική γλώσσα The Quiet Girl, του πρωτοεμφανιζόμενου Κόλουμ Μπερέιντ -μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς σύμφωνα με τους κριτικούς- είναι ένα δράμα ενηλικίωσης με φόντο την ιρλανδική ύπαιθρο, βασισμένο στη βραβευμένη νουβέλα Foster της Κλερ Κίγκαν. Μετά το ταξίδι της στα φεστιβάλ όλου του κόσμου (ανάμεσά τους οι Νύχτες Πρεμιέρας), τη βράβευσή της στο Βερολίνο και την υποψηφιότητά της για Όσκαρ, η ταινία θα κυκλοφορήσει στις 9 Μαρτίου στους κινηματογράφους της Ελλάδας από το Cinobo

Σημείωμα του σκηνοθέτη Κόλουμ Μπερέιντ

Η νουβέλα της Κλερ Κίγκαν, Foster, έθιξε πάρα πολλά θέματα που με απασχολούν, πράγματα που ήταν παρόντα στην ως τότε δουλειά μου: οι σύνθετοι δεσμοί της οικογένειας, το ζήτημα της συναισθηματικής και ψυχολογικής ανάπτυξης και, βασικό, το φαινόμενο της θλίψης και της ικανότητάς της να μας διαμορφώνει. Η ίδια η αφήγηση ήταν από μόνη της συναρπαστική -ενεστώτας σε πρώτο πρόσωπο- ειπωμένη μέσα από τα μάτια ενός νεαρού κοριτσιού. Ήταν εντελώς καθηλωτική, γεμάτη ενσυναίσθηση και έμφυτα οπτική, μεγάλο μέρος της είναι όσα βλέπει και αισθάνεται λεπτό-λεπτό το κορίτσι. Η αφηγηματική ένταση της ιστορίας προέρχεται αποκλειστικά από την εμπειρία του κοριτσιού, και όχι τόσο από την πλοκή. Αυτό ήταν μια πολύ ελκυστική πρόκληση για μένα από πλευράς σκηνοθεσίας. Η ιδέα της διαμόρφωσης της εμπειρίας αυτού του κοριτσιού ήταν ο κύριος στόχος της ταινίας, και η εξερεύνηση χαρακτήρα και δυναμικής σχέσεων ήταν εντελώς στο προσκήνιο. Αλλά πίστεψα πολύ και στη «μικρότητα» της ιστορίας. Υπάρχει μια φράση του Μαρκ Κάζινς που λέει ότι η τέχνη μάς δείχνει ξανά και ξανά ότι αν κοιτάξουμε ένα μικρό πράγμα προσεκτικά και με ανοιχτό μυαλό, μπορούμε να δούμε πάρα πολλά σε αυτό. Με ελκύει πολύ αυτή η ιδέα, ότι κάτι αρκετά ευρύ και βαθύ μπορεί να βρεθεί σε μικρά μέρη, με ένα είδος αφηγηματικής ταπεινότητας. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, όμως, ήταν το συναισθηματικό υπόβαθρο της ιστορίας αυτό που με έπεισε για τις δυνατότητές της ως ταινίας. Η αυτοσυγκράτηση της αφήγησης και η τελική καθαρτική απελευθέρωση, με μάγεψαν και μπόρεσα να οραματιστώ μια κινηματογραφική μεταφορά που θα προκαλέσει την ίδια αντίδραση στο κοινό.