Όταν η Νορά βλέπει ότι ο αδερφός της, Αμπέλ, πέφτει θύμα bullying από άλλα παιδιά, σπεύδει να τον προστατεύσει. Όμως ο Αμπέλ της ζητά να μην πει τίποτα. Παγιδευμένη ανάμεσα στον κόσμο των ενηλίκων και τον κόσμο των παιδιών, η Νορά προσπαθεί να βρει τη θέση της.
 

Υπάρχει κάτι πιο αθώο αλλά ταυτόχρονα τρομακτικό, από την πρώτη μέρα σε καινούριο σχολείο για ένα 7χρονο παιδί; Τυφλόμυγα και τιμωρίες, γέλιο και φόβος, η επίπονη και απαραίτητη ανάγκη του ανήκειν και η δύσκολη συνθήκη του σχολικού εκφοβισμού, μέσα από τα μάτια (και το ύψος) των παιδιών, σε ένα εκπληκτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Η παιδική ηλικία είναι η εποχή των πρώτων ανακαλύψεων, όταν η ζωή και οι σχέσεις βιώνονται με πολύ έντονο τρόπο. Είναι η στιγμή που σχηματίζεται και κατασκευάζεται ο ψυχισμός μας. Το ξεκίνημα του σχολείου συχνά καθορίζει την άποψή μας για τον κόσμο ως ενήλικες. Εκτός από το να μαθαίνουμε γραφή και ανάγνωση, πάνω απ' όλα εξερευνούμε τη σχέση μας με τους άλλους.

Επέλεξα ως πλαίσιο το σχολείο, και συγκεκριμένα την αυλή, γιατί αποτελεί μια μικροκοινωνία, κι εκεί τίθεται το θέμα της ένταξης. Παρατήρησα παιδιά σε παιδικές χαρές για μήνες πριν κάνω την ταινία και εντόπισα μια αίσθηση “εδαφικότητας”. Προσπαθούν όλοι να πάρουν τη θέση τους. Είναι το πρώτο μέρος όπου μαθαίνουμε να συναναστρεφόμαστε με τους άλλους, εκτός της οικογένειάς μας. Ό,τι συμβαίνει εκεί, αντανακλά σε πολλά επίπεδα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και στον κόσμο.

Επίσης, τα αδέρφια μας μας καθορίζουν, γι' αυτό ξεκίνησα την ιστορία από 'κει, κι αυτή η σχέση είναι που υπονομεύεται στην ταινία. Η Νορά θα απορρίψει τον αδερφό της γιατί νιώθει ότι είναι ο μόνος τρόπος να ενσωματωθεί στο νέο κοινωνικό σύνολο. Στο θέμα της ένταξης, έχουμε συχνά την εντύπωση ότι πρέπει να ανταποκρινόμαστε στην άποψη του άλλου και να εγκαταλείπουμε κομμάτι του εαυτού μας ώστε να γίνουμε μέρος της ομάδας. Το ζήτημα της φιλίας ως πράξης απελευθέρωσης είναι κεντρικό στην ταινία. Η ομορφιά της παιδικής ηλικίας είναι γεμάτη ποίηση αλλά και σκληρότητα. Και το σύνορο μεταξύ αυτών των δύο πτυχών είναι αδιαπέραστο.

Το Στην αυλή του Σχολείου είναι ξεκάθαρα επηρεασμένο από το σινεμά των αδερφών Νταρντέν, έμαθα πολλά από τις ταινίες τους. Είναι όμως κι από τους Αμπάς Κιαροστάμι, Μπρούνο Ντιμόν, Μίκαελ Χάνεκε, Σαντάλ Ακερμάν. Το κοινό στοιχείο τους είναι ότι δείχνουν τον άνθρωπο στα χειρότερά του, αλλά το κάνουν με τόση αγάπη και ευγένεια, που πάντα καταφέρνουν να τον επαναφέρουν στην πιο δίκαιη και όμορφη κατάστασή του. Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ.