O Άρθουρ περιμένει με ανυπομονησία τη στιγμή, που θα μπορέσει επιτέλους να επιστρέψει στη γη των Μινιμόις και να συναντήσει ξανά την αγαπημένη του Σελένια. Οι Μινιμόις δεν έχουν ξεχάσει τον φίλο τους και ετοιμάζουν μια μεγάλη γιορτή προς τιμήν του. Τα σχέδια του Άρθουρ ανατρέπονται όταν ο πατέρας του αποφασίζει ξαφνικά να διακόψει τις διακοπές τους στο σπίτι της γιαγιάς. Λίγο πριν φύγουν μια αράχνη παραδίδει στον Άρθουρ έναν κόκκο ρυζιού με τη λέξη S.O.S. χαραγμένη πάνω του. Ο Άρθουρ είναι σίγουρος πως η πριγκίπισσα Σελένια κινδυνεύει και είναι αποφασισμένος να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο για να βρεθεί κοντά της. Όταν καταφέρνει να φτάσει στο χωριό των Μινιμόι, ανακαλύπτει πως κανείς δεν του έστειλε το μήνυμα για βοήθεια. Ο μικρός ήρωας ξέρει πια πως σίγουρα κάποιος προσπαθεί να του στήσει παγίδα...

Η ΤΑΙΝΙΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΙΚ ΜΠΕΣΟΝ

Τι μαθήματα πήρατε σκηνοθετώντας την πρώτη σας ταινία animation ‘Ο Άρθουρ και οι Μινιμόι’?
To σημαντικότερο ήταν ότι έπρεπε να εξοικειωθώ με τη χρονική καθυστέρηση που προϋποθέτει ένα γύρισμα με μοντέλα 3-D. Καμιά φορά, ανάμεσα στην ιδέα μου για μια σκηνή και στη δημιουργία της σκηνής αυτής, μπορούσε να περάσει κι ένας ολόκληρος χρόνος! Χάρη στην εμπειρία της πρώτης ταινίας, απέκτησα μια πιο συγκεκριμένη αντίληψη για το αποτέλεσμα και αισθάνθηκα πιο ελεύθερος σε σχέση με την κάμερα.

Φαίνεται ότι ενισχύσατε τις κινήσεις της κάμερας στο κομμάτι του animation για να εμπλουτίσετε τις σκηνές δράσης...
Η πρώτη ταινία έπρεπε να διαχωρίσει τη σχέση του ανθρώπινου κόσμου με αυτόν των Μινιμόι. Αυτή τη φορά δε χρειάζονταν άλλες εξηγήσεις και μπορούσαμε να εστιάσουμε στις σκηνές καταδίωξης: ο Άρθουρ οδηγεί πλέον σχεδόν τα πάντα, από αυτοκίνητο και αεροπλάνο μέχρι αράχνες, πεταλούδες και κουνούπια. Ήταν σημαντικό να του επιτρέψουμε να ζήσει όλες τις περιπέτειες που ονειρεύεται ένα μικρό αγόρι.

Γιατί αποφασίσατε να κινηματογραφήσετε ταυτόχρονα και τα δύο σίκουελ του φιλμ ‘Ο Άρθουρ και οι Μινιμόι’?
Για καθαρά πρακτικούς λόγους. Και οι δύο ταινίες είναι η μεταφορά της ίδιας ιστορίας σε δύο επεισόδια, οπότε ανάμεσά τους δε μπορεί να υπάρχει μεγάλη διαφορά στην εμφάνιση του Άρθουρ. Από την άλλη πλευρά, ο Φρέντι Χάιμορ βρίσκεται στην εφηβεία και μεγαλώνει πολύ γρήγορα, οπότε δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο.

Κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι, μετά την παρατεταμένη δημιουργική διαδικασία του πρώτου φιλμ, το σίκουελ θα ήταν συντομότερο και πιο απλό στην παραγωγή του. Ισχύει αυτό?
Ναι, αν και ταυτόχρονα ανεβάσαμε τον πήχη, ειδικά όσον αφορά στις υφές και την ποιότητα της εικόνας. Και φυσικά μην ξεχνάμε τους νέους χαρακτήρες και τα σκηνικά που έπρεπε να δημιουργηθούν από το μηδέν, το ένα όλο και πιο τρελό από το άλλο.

Μιλώντας για τα σκηνικά, από πού εμπνευστήκατε το Πάρανταϊζ Άλεϊ?
Είναι κάτι ανάμεσα στο Μπρόντγουεϊ και την περιοχή Πιγκάλ του Παρισιού, μια υπέρλαμπρη πολιτεία, όπου οι νέον φωτισμοί έχουν αντικατασταθεί από φωτεινά σκουλήκια και τα αυτοκίνητα από χρωματιστά ζωΰφια. Είναι ένα πολύ μοντέρνο περιβάλλον με έντονη κίνηση, αρκετά απαιτητικό στη δημιουργία του.

Το Πάρανταϊζ Άλεϊ δίνει την αίσθηση ενός πιο ενήλικου περιβάλλοντος. Ήταν εσκεμμένο αυτό?
Πιο εφηβικό θα έλεγα. Ο Άρθουρ είναι μεγαλύτερος τώρα, όπως αντίστοιχα και οι θεατές της πρώτης ταινίας. Υποθέτω ότι αυτοί θα δουν πρώτοι το έργο και ήθελα να τους δείξω ότι ο Άρθουρ μεγάλωσε μαζί τους. Οι θεατές δένονται με έναν χαρακτήρα που μεγαλώνει στον ίδιο ρυθμό με εκείνους. Αλλά και σε επίπεδο σεναρίου έχει ενδιαφέρον να δουλεύεις με χαρακτήρες που διαθέτουν παρελθόν, να τους προσθέτεις ωριμότητα.

Είναι το πρώτο σίκουελ που σκηνοθετείτε στην καριέρα σας. Πώς ήταν να βρίσκεστε ξανά μαζί με τους ίδιους ηθοποιούς?
Έχουμε αναπτύξει δεσμούς βαθιάς και αληθινής φιλίας, οπότε το να ξανασυναντιέσαι δύο χρόνια μετά, για να ανακαλύψεις και πάλι τα ίδια σκηνικά και χρώματα, τις ίδιες μυρωδιές... ήταν μια καθαρή απόλαυση!

Ποια νέα ικανοποίηση αντλήσατε μέσα από τη δεύτερη ταινία animation που σκηνοθετείτε?
Η ικανοποίηση ήταν διάχυτη, γιατί η διαδικασία διήρκεσε πολύ – ολόκληρα χρόνια, μέσα στα οποία αφιερώνεις μόνο μερικές ώρες την εβδομάδα για το έργο. Υπήρχαν πολλές μικρές χαρές, όπως η διαδικασία ολοκλήρωσης της εικόνας (χρειάζονται 11 στάδια για την τελική εικόνα) και η ηχογράφηση των φωνών. Πάντως η μεγαλύτερη ευχαρίστηση έρχεται με την πρώτη προβολή του έργου, σε μια αίθουσα γεμάτη παιδιά. Είναι μια μαγική στιγμή που μου θυμίζει πώς αισθανόμουν εγώ όταν έβλεπα την τελευταία ταινία της Disney. Η έκφραση πάνω στα πρόσωπα αυτών των παιδιών είναι η υπέρτατη απόλαυση.