Ο Φρεντ Τσίνεμαν (29 Απριλίου 1907 - 14 Μαρτίου 1997) ήταν Αυστροαμερικανός σκηνοθέτης, κάτοχος δυο Όσκαρ Σκηνοθεσίας κι άλλων πέντε υποψηφιοτήτων.
Φημίζεται κυρίως για ταινίες: Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές (High Noon, 1952), Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here To Eternity, 1953), Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές (A Man For All Seasons, 1953) και Η ώρα του τσακαλιού (The Day Of The Jackal, 1973).
Ο Τσίνεμαν (ή Ζίνεμαν στα αγγλικά) γεννήθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας το 1907 από γονείς Εβραϊκής καταγωγής. Ήθελε να γίνει μουσικός, αλλά αποφάσισε να σπουδάσει νομική.
Κατά την περίοδο των σπουδών του στη Βιέννη άρχισε να ενδιαφέρεται για την 7η τέχνη κι έμαθε να χειρίζεται την κάμερα. Πριν αναχωρήσει για την Αμερική για να σπουδάσει κινηματογραφία, συνεργάστηκε στη Γερμανία με τον Μπίλι Γουάιλντερ και τον Ρόμπερτ Σιόντμακ που ήταν ακόμη αρχάριοι και θα γίνονταν μεγάλοι σκηνοθέτες στο μέλλον.
Έφτασε στην Αμερική το 1929 και μια από τις πρώτες του δουλειές ήταν κομπάρσος στην ταινία Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο, αλλά τον απέλυσαν επειδή αντιμίλησε στο σκηνοθέτη της ταινίας Λιούις Μάιλστοουν.
Πρώτα δείγματα του σκηνοθετικού του ταλέντου είναι εμφανή στην ταινία μικρού μήκους The Wave του 1935, που γύρισε στο Μεξικό χρησιμοποιώντας τους κατοίκους της περιοχής ως ηθοποιούς, δίνοντας ένα από τα πρώτα στίγματα ρεαλισμού στη μεγάλη οθόνη. Συνέχισε να γυρίζει ταινίες μικρού μήκους έχοντας επιτυχία και το 1942 γύρισε δυο ταινίες αμφιβόλου ποιότητας για τη μεγάλη οθόνη.
Πρώτη του επιτυχία ήταν το Έβδομος Σταυρός (The Seventh Cross) με τον Σπένσερ Τρέισι το 1944. Στην ταινία αυτή που γυρίστηκε στην πίσω αυλή της εταιρίας παραγωγής Metro-Goldwyn-Mayer, ο Τσίνεμαν χρησιμοποίησε την κάμερα με τον καλύτερο τρόπο ώστε να δώσει στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι βρισκόταν ανάμεσα στα συντρίμμια του πολέμου.
Το 1948 γύρισε την ταινία Παιδιά χωρίς όνομα (The Search) με πρωταγωνιστή τον Μοντγκόμερι Κλιφτ στη Γερμανία και προτάθηκε για πρώτη φορά για Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Η ταινία στην οποία είχε χρησιμοποιήσει ως κομπάρσους ντόπιους Γερμανούς ερασιτέχνες, περιέγραφε με τον πιο δραματικό τρόπο τα δεινά του πολέμου. Το 1950 σκηνοθέτησε τον Μάρλον Μπράντο στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία Το κορμί μου σου ανήκει (The Men). Το 1951 κέρδισε το πρώτο του όσκαρ για την ταινία μικρού μήκους Benji, ενώ ένα χρόνο αργότερα βρέθηκε ξανά στη λίστα των υποψηφίων σκηνοθετών για όσκαρ για την ταινία Το τρένο θα σφυρίξε
... Διαβάστε περισσότεραι τρεις φορές (High Noon) με πρωταγωνιστές τον Γκάρι Κούπερ και την Γκρέις Κέλι. Έχασε όμως από τον Τζον Φορντ και την ταινία Ένας ήσυχος άνθρωπος (A Quiet Man).
Το πρώτο του όσκαρ σκηνοθεσίας ήταν γεγονός το 1953 για την ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here To Eternity), η οποία εξιστορεί τα γεγονότα πριν από το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Πρωταγωνιστές αυτή τη φορά ήταν οι Μπαρτ Λάνκαστερ, Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ντέμπορα Κερ και Φρανκ Σινάτρα. Ενώ η σκηνή του φιλιού στην παραλία μεταξύ του Λάνκαστερ και της Κερ ενώ τους αγκαλιάζουν τα κύματα είναι κλασική πλέον στην ιστορία του κινηματογράφου.
Το Όσο υπάρχουν άνθρωποι κατέκτησε 8 όσκαρ. Συνέχισε να σκηνοθετεί επιτυχημένες ταινίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 50, στα τέλη της οποίας συνεργάστηκε με την Όντρεϊ Χέπμπορν στην ταινία Η Ιστορία μιάς Μοναχής (A Nun's Story, 1959).
Στα μέσα της δεκαετίας του 60 κέρδισε το δεύτερο του όσκαρ σκηνοθεσίας κι άλλο ένα ως παραγωγός για την ταινία Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές (A Man For All Seasons, 1966) που εξιστορεί τα γεγονότα της δίκης του συγγραφέα της Ουτοπίας, φιλοσόφου και ανθρωπιστή Τόμας Μορ.
Η ταινία κατέκτησε συνολικά 6 Όσκαρ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70 σκηνοθέτησε τις ταινίες Η ώρα του τσακαλιού (The Day Of The Jackal, 1973) και Τζούλια (Julia, 1977) με τη Τζέιν Φόντα και τη Βανέσσα Ρεντγκρέιβ. Στην ταινία αυτή πρωτοεμφανίστηκε σε μικρό ρόλο η Μέριλ Στριπ. Τελευταία ταινία του Τσίνεμαν ήταν το Πέντε μέρες εκείνο το καλοκαίρι (Five Days One Summer) με τον Σον Κόνερι.
Πέθανε το 1997 από καρδιακή προσβολή στο Λονδίνο.
