χισε την καριέρα του μυθιστοριογράφου το 1986 με τη δημοσίευση του Ο δάσκαλος της ξιφασκίας, αν και είχε ήδη δημοσιεύσει, με αρκετή επιτυχία, το μυθιστόρημα El húsar (κυριολεκτικά, Ο Ουσάρος) .
Το 1994 εγκατέλειψε το επάγγελμα του ρεπόρτερ και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη λογοτεχνία.
Από το 1991 είναι αρθρογράφος στο κυριακάτικο παράρτημα El Semanal. Μέχρι τώρα έχει δημοσιεύσει δεκαοχτώ μυθιστορήματα και διάφορες συλλογές άρθρων.

Τα μυθιστορήματα Ο δάσκαλος της ξιφασκίας, Ο πίνακας της Φλάνδρας και Η λέσχη Δουμάς έχουν μεταφερθεί στον κινηματόγραφο με επιτυχία, και το τελευταίο με τίτλο Η ένατη πύλη, από τον Ρομάν Πολάνσκι.
Έγινε μέλος της Real Academia Española (Βασιλικής Ακαδημίας των Γραμμάτων) τον Ιουνίου του 2003 κατέχοντας την «πολυθρόνα Τ», που παρέμενε κενή μετά από τον θάνατο του φιλόλογου Μανουέλ Αλβάρ.

Το 2006 προβλήθηκε η ταινία Κάπτεν Αλατρίστε, του σκηνοθέτη Αγκουστίν Ντίαθ Ιάνες, βασισμένη στη σειρά μυθιστορημάτων του τού λοχαγού Αλατρίστε και το 2007 Ο ναυτικός χάρτης, του Ιμανόλ Ουρίμπε.

Ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε είναι ο πρώτος επίτιμος διδάκτωρ του Πολυτεχνείου της Καρταχένας από τις 18 Φεβρουαρίου 2004.

Τη γυναίκα του τη λένε Μπλάνκα και έχει μία κόρη, την Καρλότα, που βοήθησε στο βιβλίο Ο λοχαγός Αλατρίστε.
Ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε είναι και ευγενής. Ο βασιλιάς Χαβιέρ Α' του Ρεντόντα τον έχρισε Δούκα του Κόρσου και Βασιλικό Δάσκαλο της Ξιφασκίας του Βασίλειο της Ρεντόντας.
Ταξιδιώτης, βιβλιόφιλος, θαλασσοπόρος και μελετητής της ηρωικής ισπανικής παράδοσης, ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε ξεκίνησε να γράφει εμπορικές επιτυχίες, όπως Ο πίνακας της Φλάνδρας, και έπαιξε με το ιστορικό μυθιστόρημα και το θρίλερ σε βιβλία όπως Ο δάσκαλος της ξιφασκίας και Η λέσχη Δουμάς.

Η εμπειρία του ως πολεμικός ρεπόρτερ και λάτρης της δράσης αποτυπώνεται σιγά σιγά στα βιβλία Territorio Comanche και Ο ζωγράφος των μαχών, μέσα από θέματα όπως η κούραση του ήρωα, η περιπέτεια, η φιλία, το ταξίδι ως κίνδυνος, ο θάνατος ως τελευταίο ταξίδι και ο πολιτισμός και η μνήμη ως μοναδική σωτηρία που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, να υποφέρουμε τον πόνο, να μάθουμε ποιοι είμαστε και τι είναι ο κόσμος.

Σύμφωνα με τον Πέρεθ-Ρεβέρτε, η βιαιότητα είναι υπαρξιακό σύμβολο του παράλογου, που μας υποχρεώνει να προσδιοριστούμε ηθικά σ' όλη μας την ασάφεια και να υιοθετήσουμε μία στάση του κόσμου αναγκαστικά απαισιόδοξη. Η άποψή του για την ύπαρξη είναι απαισιόδοξη.
Ο Πέρεθ-Ρεβέρτε αποστρέφεται τον χριστιανικό ανθρωπισμό και πιστεύει ότι η ειδωλολατρική φιλοσοφία έχει μια πιο συγκεκριμένη και απάνθρωπη όψη του κόσμου.

Ακρωτήριο Τραφάλγκαρ

Το Cabo Trafalgar (κυριολεκτικά Ακρωτήριο Τραφάλγκαρ, δεν έχει ακόμα μετάφραση στα Ελληνικά) είναι ένα μυθιστόρημα που έγραψε ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε το 2004.
Το Ισπανικό Ναυτικό τον βράβευσε γι’ αυτό με το Gran Cruz al Mérito Naval (Μεγάλος Σταυρός της Ναυτικής Τιμής) το 2005, την πιο υψηλόβαθμη διάκριση που μπορεί να απονείμει το Ισπανικό Ναυτικό σε ένα πολίτη.
Το μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από τη Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, στην οποία ο ισπανο-γαλλικός στόλος του Γάλλου Ναύαρχου Πιέρ Σαρλ Σιλβέστρ ντε Βιλνέβ ηττήθηκε από τον αγγλικό στόλο υπό την ηγεσία του Ναύαρχου Νέλσον στις 21 Οκτωβρίου 1805.
Το μυθιστόρημα διηγείται, κατά την ισπανική οπτική γωνία, τη συμμετοχή του ισπανικού πλοίου Αντίγια (Antilla) και του πληρώματος του στη ναυμαχία. Οι πρωταγωνιστές είναι ο Πλωτάρχης Κάρλος δε λα Ρότσα (Carlos de la Rocha), ο Ανθυποπλοίαρχος Χινές Φαλκό (Ginés Falcó) και ο Ναύτης Νικολάς Μαράχο Σάντσες (Nicolás Marrajo Sánchez), που στρατολογήθηκε χωρίς την θέλησή του, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι των ισπανικών πλοίων.
Αν και στη ναυμαχία στο Τραφάλγκαρ δεν υπήρξε ποτέ πλοίο με το όνομα Αντίγια, η ελευθερία του συγγραφέα προκειμένου να χρησιμοποιήσει την φαντασία επέτρεψε την ύπαρξή του. Παρ’ όλα αυτά ο συγγραφέας κατάφερε να παρουσιάσει την υπόλοιπη αφήγηση στο βιβλίο με αυστηρή τεκμηρίωση και ιστορική ακρίβεια.
Η γλώσσα του μυθιστορήματος δεν είναι λόγια, μερικές φορές μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και επιθετική, αλλά έτσι είναι πιο κατάλληλη να εκφράσει τα συναισθήματα των ισπανικών πληρωμάτων. Στο έργο γίνεται χρήση τόσο αγγλικών όσο και γαλλικών λέξεων και αργκό από το Κάντιθ, προκειμένου ο συγγραφέας να απεικονίσει το διαλεκτικό επίπεδο των Άγγλων και Γάλλων που δούλευαν στα πλοία .

Ο δάσκαλος της ξιφασκίας

Ο δάσκαλος της ξιφασκίας είναι το δεύτερο μυθιστόρημα που έγραψε ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε το 1988. Το έργο είναι ένα μυθιστόρημα περιπέτειας, αλλά παράλληλα και αστυνομικό.
Διαδραματίζεται στην Μαδρίτη το 1868, μια εποχή σκανδάλων και πολιτικής αστάθειας στην Ισπανία• διάδοχοι και διεκδικητές του θρόνου, Καρλιστές και Βουρβόνοι, συντηρητικοί και φιλελεύθεροι πολιτικοί...
Ο πρωταγωνιστής, Χάιμε Ασταρλόα, είναι ένας από τους λίγους δάσκαλους της ξιφασκίας, μια παλιά τέχνη που τείνει να εξαφανιστεί, που διαμένει στην Ισπανία στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο δάσκαλος αφιερώνει τον ελεύθερό του χρόνο στην εμμονή της ζωής του• να βρει τον άριστο τρόπο ξιφασκίας.
Η ιστορία αρχίζει όταν ένας υπουργός ανοίγει έναν φάκελο με τα στοιχεία μιας συνωμοσίας. Στη συνέχεια ο ηλικιωμένος Χάιμε Ασταρλόα, εμπλέκεται σε μια μυστηριώδη σειρά φόνων, μαζί με τον Μαρκήσιο δε Λος Αλούμπρες, φανατικό θαυμαστή του ποδόγυρου, η Αντέλα ντε Οτέρο, μια μοιραία γυναίκα, και τον αντιμοναρχικό δημοσιογράφο Αγαπίτο Κάρθελες.
Ο δεινός δάσκαλος της ξιφασκίας κάνει μαθήματα στον μαρκήσιο και στην Αντέλα, όμως, όταν ο πρώτος βρίσκεται νεκρός με χτύπημα από ξίφος, όλες οι υποψίες πέφτουν στην κοπέλα. Ο δάσκαλος σκέφτεται ότι σε κάθε άντρα θα έπρεπε να δίνεται μια ευκαιρία να πεθάνει όρθιος, με αξιοπρέπεια, και αποφασίζει ότι ο δολοφόνος θα το πληρώσει ακριβά.