Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά.
Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος.
Όσο ήταν παιδί, η οικογένεια της περνούσε δύσκολες ώρες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκε, όπως γράφει στα βιβλία της, να ψάχνει από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσε με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου της, τους θάμνους και τις πέτρες.
Της άρεσε, ακόμη, να φέρνει στο μυαλό της διάφορες λέξεις και ν’ ανακαλύπτει το χρώμα και τη μυρωδιά τους.
Τελείωσε τη Γαλλική Σχολή και ύστερα ήρθε στην Αθήνα με τ’ όνειρο ν΄ αλλάξει τον κόσμο.
Αρχισε τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο και το μόνο που κατάφερε ήταν να σπάει συνεχώς τα μούτρα της, όπως λέει.
Όταν κατάλαβε πως δεν μπορούσε ν’ αλλάξει τον κόσμο, είπε: "Εντάξει θ’ αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί.Τελικά σκέφτομαι, προς τον παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να’ χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά, να επιμένεις, ν’ αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου." Όσο για το γράψιμο, έγραφε από παιδί. Το πρώτο της γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσε αρκετά, έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτεί στα γρανάζια της λογοτεχνίας.
Φοβόταν μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία την καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους, λέει χαρακτηριστικά.
Μερικά από τα βιβλία της είναι: "Τι σου είναι η αγάπη τελικά...", "Το ταξίδι που λέγαμε", "Στον ίσκιο των πουλιών", "Η βαρκάρισσα της Χίμαιρας", "Στο ακρογιάλι της ουτοπίας" κ.α.