ητής αγγλικών.
Το εισόδημά του, όμως, ήταν χαμηλό για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένειά του, λόγος για τον οποίο εργαζόταν τα βράδια ως σιδερωτής σε κατάστημα με πλυντήρια. Έτσι, του έμενε μόνο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, τον οποίο χρησιμοποιούσε για να γράφει μικρές ιστορίες.
Αν και τα κατάφερνε πού και πού να πουλήσει κάποια από αυτές, βρισκόταν ακόμα πολύ μακριά από το να μπορεί να εξασφαλίσει το εισόδημά του με την συγγραφική του εργασία. Ήδη πριν από την επιτυχία του ο Κινγκ έγραφε αρκετά μυθιστορήματα, τα οποία, όμως, δεν είχαν γίνει αποδεκτά από τους εκδότες. Αργότερα τα δημοσίευσε επεξεργασμένα κάτω από το ψευδώνυμο του "Ρίτσαρντ Μπάχμαν" (Richard Bachman).

Σ' ένα ενοικιασμένο τροχόσπιτο ο Κινγκ ξεκίνησε να γράφει το μυθιστόρημά του "Κάρι" (Carrie). Όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του On writing (περί συγγραφής), κατά το διάβασμά του θεώρησε το χειρόγραφο του Κάρι άσχημο και το προώθησε στον σκουπιδοτενεκέ. Εκεί το βρήκε η γυναίκα του, το ανέσυρε και τον προέτρεψε να το ολοκληρώσει. Ο Κινγκ το έκανε και το 1973 ο εκδοτικός οίκος "Ντάμπλντέι" (Doubleday) δέχτηκε την ιστορία. Λίγο αργότερα η "New American Library" απέκτησε τα δικαιώματα βιβλίου τσέπης για το ποσό-ρεκόρ των 400.000 δολαρίων. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος και με την επιτυχή μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, έγινε γνωστός σε πολύ σύντομο διάστημα. Έχοντας αποκτήσει χρήμα και δόξα, αποφάσισε να εγκαταλείψει το επάγγελμα του καθηγητή και να αφοσιωθεί πλέον ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Λίγο καιρό αργότερα κάνει την εμφάνισή του το βιβλίο "Η λάμψη" (The Shining), που επίσης έγινε μπέστ-σελλερ.Ο Στίβεν Κινγκ ξεκίνησε από πολύ νωρίς να πίνει και κατάληξε, αρχικά χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, στον αλκοολισμό, ενώ ξεκίνησε αργότερα να παίρνει και άλλα ναρκωτικά, όπως αναβολικά και κοκαΐνη.
Από το 1985 ο Κινγκ δεν ήταν μόνο εξαρτημένος από το αλκοόλ, αλλά και από την κοκαΐνη. Με τη βοήθεια της γυναίκας του, των φίλων του και μιας θεραπείας μπόρεσε να ξεπεράσει τις εξαρτήσεις του στις αρχές του 1990.
Αυτό που τον παρακίνησε να αποφασίσει την απεξάρτησή του, ήταν ένα επιθετικό τέχνασμα που επινόησε η γυναίκα του: όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τον βοηθήσει ή να βοηθηθεί μόνος του, μάζεψε μια μέρα όλους τους φίλους και συγγενείς του και τον εξέθεσε μπροστά τους αποκαλύπτοντας την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά.

Το 1992 δημιουργήθηκε το συγκρότημα "Rock Bottom Remainders", το οποίο αποτελείται από συγγραφείς.
Μεταξύ άλλων είναι μέλη του δίπλα στον Στίβεν Κινγκ και οι Ρίντλεϋ Πίρσον (Ridley Pearson), Ματ Γκρένινγκ (Matt Groening), Έιμυ Ταν (Amy Tan), Ντέιβ Μπέρυ (Dave Berry) και Σκοτ Τάροου (Scott Turow). Από την ίδρυσή του το συγκρότημα έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες, συνήθως για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όμως, ο Στίβεν Κινγκ, ο οποίος στο συγκρότημα παίζει κιθάρα και τραγουδά ευκαιριακά, δεν συμμετέχει σε όλες τις εμφανίσεις του.

Κάτω από το ψευδώνυμό του "Ρίτσαρντ Μπάχμαν" ο Κινγκ δημοσίευε ως τώρα έξι μυθιστορήματα: "Η οργή" (Rage) το 1977, "Η μακριά πορεία" (The Long Walk) το 1979, "Έργα οδοποΐας" (Road Works) το 1981, "Ο δρομέας" (The Running Man) το 1982 (γυρίστηκε ομώνυμη ταινία με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ το 1987), "Αδύνατος" (Thinner) το 1984 [αυτή η έκδοση οδήγησε στην αποκάλυψη του ψευδώνυμου αυτού και γυρίστηκε ομώνυμη ταινία από τον Tom Holland το 1996, ο οποίος σκηνοθέτησε ήδη την ταινία "Λαγκολίερς" (Langoliers)] και "Οι ρυθμιστές" (The Regulators) το 1996. Φέτος το 2007 αναμένεται η έκδοση στις ΗΠΑ το έβδομο μυθιστόρημα το "Blaze".
Αρχικά ο Στίβεν Κινγκ κυκλοφόρησε τα βιβλία με το ψευδώνυμο, για να μην πλυμμυρίσει μετά τις επιτυχίες των "Κάρι (μυθιστόρημα)" (Carrie), "Σάλεμς Λοτ" (Salem's Lot) και "Η Λάμψη" (The Shining) την αγορά με βιβλία του Κινγκ, αλλά και για να δεί, αν αγοράζονται τα κείμενά του εξαιτίας του ονόματος στο εξώφυλλο ή λόγω της ποιότητάς των. Τα έργα κάτω από το ψευδώνυμό του ήταν εμπορικά, αλλά αφού έγινε γνωστό ότι ευθύνεται ο Κινγκ γι' αυτά, εξερράγησαν και εδώ οι αριθμοί πωλήσεων.

Ο βιβλιοπώλης Στίβεν Μπράουν (Stephen Brown) μετά την ανάγνωση του πέμπτου μυθιστορήματος του Μπάχμαν "Αδύνατος" (Thinner) εξέτασε προσεκτικότερα τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία του. Σε λάθος του εκδοτικού οίκου NAL οφείλεται το γεγονός ότι βρήκε στα έντυπα πνευματικών δικαιωμάτων του βιβλίου "Η Οργή" (Rage) το όνομα "Στίβεν Κινγκ". Όλα τα υπόλοιπα μυθιστορήματα είχαν εγγραφεί με το όνομα "Ρίτσαρντ Μπάχμαν".

Στις 9 Φεβρουαρίου 1985 η ημερήσια εφημερίδα "Bangor Dialy News" δημοσιεύει την είδηση με τον εξής τίτλο: "Μ' ένα ψευδώνυμο κρατήθηκαν σε μυστήριο πέντε ιστορίες του Κινγκ". Λίγο καιρό αργότερα επανεμφανίστηκαν όλα τα βιβλία του Μπάχμαν στις λίστες μεγαλύτερων πωλήσεων. Μόνο για το μυθιστόρημα "Αδυναμία" (Thinner), το οποίο με 28.000 αντίτυπα ήταν αναμφίβολα εμπορικά πετυχημένο, δεκαπλασιάστηκαν οι πωλήσεις (280.000 αντίτυπα).
Αφού έγινε γνωστό, ποιος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο, ο Κινγκ άφησε τον Ρίτσαρντ Μπάχμαν να πεθάνει δημοσίως τον θάνατο από 'ψευδωνυμικό καρκίνο'. Το 1996, όμως, τον άφησε, εκπλήσσοντας το κοινό, να ξαναζήσει και δημοσιεύει δύο μυθιστορήματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες για το τέρας "ΤΑΚ". Η παραλλαγή του Στίβεν Κινγκ της ιστορίας κυκλοφορεί κάτω από τον τίτλο Desperation, αυτή του Μπάχμαν- στον πρόλογο σημειώνεται ότι πρόκειται για ένα χαμένο χειρόγραφο, το οποίο ανακάλυψε η 'χήρα' του Μπάχμαν στα προσωπικά του αντικείμενα- κάτω από τον τίτλο "Οι ρυθμιστές" (The Regulators).
Όπως και πρωτύτερα στο "'Πράσινο μίλι" (The Green Mile) ο Κινγκ κατηγορείται ότι κερδοσκοπεί με αυτόν τον τρόπο δημοσίευσης.Με τους "Ρυθμιστές" ο Κινγκ κατάφερε να συνδεθεί με το εκφραστικό στυλ των πρώτων τεσσάρων του μυθιστορημάτων, τα οποία γράφτηκαν πριν από την "Κάρι" και διαφέρουν στην έκφραση αρκετά από το στυλ των μετέπειτα έργων του Κινγκ.
Μετά την αποκάλυψη του ψευδώνυμου και κάτω από την πίεση της αμερικανικής κοινής γνώμης εμφανίστηκαν ακόμα το 1985 αυτά τα τέσσερα μυθιστορήματα σε συγκεντρωτικό τόμο κάτω από το τίτλο "Στίβεν Κινγκ, Τα βιβλία του Μπάχμαν: τέσσερις πρώιμες νουβέλες" (Stephen King: The Bachman Books: Four Early Novels)

Ο Στίβεν Κινγκ θεματοποίησε στον τρίτο τόμο της τριλογίας του Καστλ Ροκ "Το πρόσωπο του φόβου" (The dark half) την αποκάλυψη του προσωπικού του ψευδώνυμου και χρωμάτισε το μυθιστόρημα με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Ακριβώς όπως και ο Κινγκ συμβαίνει και στον συγγραφέα Θαντέους Μπόμοντ (Thaddeus Beaumont)- οικονομική επιτυχία με την αποκάλυψη του ψευδωνύμου- όμως στο μυθιστόρημα αλλάζουν τους ρόλους συγγραφέας και ψευδώνυμο.

Το ψευδώνυμο Τζον Σουΐθεν χρησιμοποιήθηκε από τον Κινγκ μονάχα μία φορά και μάλιστα για την δημοσίευση της ιστορίας μικρού μήκους "Το πέμπτο τέταρτο" (The fifth Quarter) τον Απρίλιο του 1972 στο αμερικάνικο ανδρικό περιοδικό "Cavalier". Χρόνια αργότερα (το 1993) αναδημοσιεύθηκε η ιστορία κάτω από το πραγματικό όνομα του Κινγκ στη συλλογή ιστοριών "Εφιάλτες και ονειρότοποι" (Nightmares & Dreamscapes) και μεταφέρθηκε σε σειρά ταινιών με τίτλο "Εφιάλτες και ονειρότοποι: Από τις ιστορίες του Στίβεν Κινγκ" (Nightmares & Dreamscapes: From the Stories of Stephen King). Η συλλογή, τρίτη σε σειρά συλλογή ιστοριών μικρού μήκους του Κινγκ μετά το "Νυχτερινή Βάρδια" (Graveyard Shift) το 1978 και το (Sceleton Crew) το 1985, την αφιέρωσε ο Κινγκ στον αμερικανό ποιητή, συγγραφέα και μεγάλο παραμυθά, όπως γράφει στην αφιέρωσή του ο Κινγκ, Thomas Williams (1926-1990). Ακολούθησαν άλλες δύο συλλογές.

Μαζί με τον Πίτερ Στράουμπ ο Στίβεν Κινγκ έγραψε το 1984 το δημοσιευμένο βιβλίο "Το φυλαχτό" (The Talisman).
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ εξασφάλισε για την εταιρία του παραγωγής "DreamWorks" τα δικαιώματα κινηματογράφησης για το βιβλίο αυτό, στο οποίο ο πρωταγωνιστής έπρεπε να ξεκινήσει ένα ταξίδι διαμέσου όλης τς Αμερικής και ενός παράλληλου κόσμου. Το 2001 δημοσιεύθηκε η συνέχεια του "Φυλαχτού" με τον τίτλο "Το μαύρο σπίτι" (The Black House).

Ο Στίβεν Κινγκ ήταν επίσης και σκηνοθέτης: το 1996 γύρισε την ιστορία του μικρού μήκους "Trucks" με τίτλο "Rhea M" με μάλλον μέτρια επιτυχία. Γι' αυτήν την σκηνοθετική του απόδοση ήταν υποψήφιος για το Χρυσό Βατόμουρο ως χειρότερος σκηνοθέτης, αλλά δεν πήρε τελικά το βραβείο. Έγραψε το σενάριο για το μουσικό βίντεο "Ghosts" του Μάικλ Τζάκσον. Λόγω μη ικανοποίησης με την κινηματογραφική μεταφορά της "Λάμψης" (Shining) του Στάνλεϋ Κιούμπρικ το 1980 έγραψε το σενάριο για ένα επαναγύρισμα, που προβλήθηκε σε τρία επεισόδια στην τηλεόραση.

Το 1979 ο Κινγκ έπεσε πάνω στον Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν, Mark David Chapman, γεγονός, όμως, ευτυχώς χωρίς 'παρενέργειες'. Αλλά το 1991 απέκτησε προβλήματα με την Anne Hiltner, η οποία τον κατηγορούσε ότι αντέγραφε, όπως και με τον Eric Keene, ο οποίος διέρηξε στο σπίτι του και απείλησε τη γυναίκα του Κινγκ. Προπαντός στο "Μίζερι" (Misery) του 1987, όπως και στη νουβέλα "Το μυστικό παράθυρο, ο μυστικός κήπος" από τη συλλογή ιστοριών μικρού μήκους "Λανγκολίερς" (Langoliers) του 1990, και τελευταία στο "Η Ιστορία Της Λίζι" (Lisey's story) του 2006 ο Κινγκ επεξεργάζεται το φόβο του για τους παράφορους οπαδούς.

Στις 19 Ιουνίου 1999 ο Κινγκ χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια ενός περίπατου από ένα μικρό λεωφορείο και τραυματίστηκε σοβαρά. Ο οδηγός, Μπράιαν Σμιθ, ήταν μεθυσμένος και "τον απασχόλησε ο σκύλος του", όπως ανέφερε ο ίδιος. Αργότερα ζήτησε δημοσίως συγγνώμη για το ατύχημα, που αυτός προκάλεσε. Ο Κινγκ νοσηλεύτηκε επί τρεις βδομάδες στο νοσοκομείο. Μετά από το λάθος μιας τοπικής εφημερίδας πολλοί τον πίστευαν νεκρό. Κατά την ανάρρωσή του από τις συνέπειες του ατυχήματος έγραψε το μυθιστόρημα "Ονειροπαγίδα" (Dreamcatcher).
Αργότερα ο Κινγκ αγόρασε το ατυχές αυτοκίνητο, το οποίο την ημέρα ένα χρόνο μετά το ατύχημα το κατέστρεψε και το απέσυρε ιδιόχειρα, για να το αποσύρει ως αντικείμενο αγοραπωλησίας από την κυκλοφορία.
Ο Σμιθ πέθανε σε ηλικία 43 ετών το Σεπτέμβριο του 2000, συμπτωματικά την ημέρα γενεθλίων του Κινγκ, πράγμα που οδήγησε σε φήμες μυστικιστικού τύπου στην κοινότητα των οπαδών του. Αναφορές σ' αυτό το περιστατικό βρίσκονται στο πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς "Kingdom Hospital", δικής του παραγωγής, καθώς και στα "Λύκοι της Κάλλα" (Wolves of the Calla) και "Το τραγούδι της Σουζάννα" (Song of Susannah), οι τόμοι τέσσερα και πέντε της σειράς "Ο Σκοτεινός πύργος" (The dark Tower). Το ίδιο το ατύχημα είναι θέμα του έβδομού τόμου της σειράς αυτής το "Ο Σκοτεινός πύργος" (The dark Tower). Ο Μπράιαν Σμιθ αναφέρεται στο μυθιστόρημα αυτό με το όνομά του.
Οι ιστορίες του Κινγκ ασχολούνται συχνά με καθημερινούς ανθρώπους, που ροφούνται σε φρικιαστικά και συνήθως υπερφυσικά βιώματα. Ο Κινγκ είναι γνώστης του φανταστικού τρόμου, με το "Danse Macabre" μας παρουσίασε ένα θεματικό βιβλίο, το οποίο σκιαγραφεί την ανάπτυξη της λογοτεχνίας και την φιλμογραφία του τρόμου. Σ' ένα άλλο θεματικό βιβλίο ονόματι "On writing" (Περί της συγγραφής) ο Κινγκ δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να δεί τα προτεινόμενα απ' αυτόν στιλιστικά μέσα και προσεγγίσεις κατά τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Πέρα απ' αυτό περιέχει το βιβλίο αυτόαναφορές για τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν κάποια από τα έργα του.

Παράλληλα, όμως, στα μυθιστορήματα τρόμου του ό Κινγκ έγραψε και έργα, τα οποία δεν περιείχαν καθόλου ή μόνο ελάχιστα υπερφυσικά στοιχεία, όπως οι νουβέλες "Το πτώμα" (The Body) και το "Rita Hayworth and Shawshank Redemption".

Ένα από τα βασικότερα θέματα στα μυθιστορήματα τρόμου του Κινγκ είναι το γεγονός, ότι ο τρόμος καραδοκεί πίσω από κατά μεγάλο βαθμό τετριμμένα και καθημερινά πράγματα. Αυτοκίνητα, κλόουνς, αστυνομικοί, σκυλιά του Άγιου Βερνάρδου, ιδιοκτήτες καταστημάτων ή ένα φανταστικό ψευδώνυμο είναι τα οχήματα, που φέρνουν την φρίκη σ' έναν συνήθως προαστειακό και κοιμώμενο κόσμο.

Αρκετοί πρωταγωνιστές στα έργα του Κινγκ είναι συγγραφείς ή έχουνε συγγραφικές τάσεις. Παρά την φόρτιση των ρόλων τους είναι συχνά διχασμένες προσωπικότητες, που κατά κανόνα δεν είναι θετικά φορτισμένες. Αβέβαιο παραμένει, αν αυτό αποτελεί μια κριτική προοπτική του εαυτού του ή πορτραίτα συναδέλφων.