Ο Χανς Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ γεννήθηκε στην Nossendorf της Πομερανίας. Γιος ιδιοκτήτη ακινήτων, έζησε μέχρι το 1945 στο Ροστόκ και το Βερολίνο. Συνεργάστηκε στην τηλεόραση του Μονάχου σε πολλά ντοκυμαντέρ και στη συνέχεια έκανε μια σειρά ιδιόμορφων ταινιών «μυθοπλασίας» με μπρεχτικές επιδράσεις, πάνω στους μύθους της πρόσφατης γερμανικής ιστορίας. Λάτρης του ιρρασιοναλισμού της ρομαντικής γερμανικής κουλτούρας, το έργο του είναι μια κραυγή αγωνίας για την παρακμή των μεγάλων αξιών του γερμανικού έθνους που σπίλωσε για πάντα ο ναζισμός. Οι ταινίες του ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα χρονικά όρια και γι' αυτό παρακολουθούνται με δυσκολία από το πλατύ κοινό.
Το 1952 και το 1953 δημιούργησε τα πρώτα φιλμ 8 χιλιοστών και εν συνεχεία μετακόμισε στη Δυτική Γερμανία, όπου το 1956 ξεκίνησε τις σπουδές στην ιστορία της λογοτεχνίας και της τέχνης. Απέκτησε το διδακτορικό του στο Μόναχο με τη διατριβή του με θέμα «το παράλογο σε Dürrenmatt». Το 1963 άρχισε την παραγωγή ταινιών ντοκιμαντέρ για ένα βαυαρικό ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά και διάφορους άλλους παραγωγούς.
Για τον Ζύμπερμπεργκ, ο κινηματογράφος είναι κινηματογραφικό συνδυασμός του Μπέρτολντ Μπρεχτ, ένα δόγμα του επικού θεάτρου, και της οπερετικής αισθητικής του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Γνωστοί φιλόσοφοι και διανοούμενοι έχουν γράψει για το έργο του, συμπεριλαμβανομένης της Susan Sontag, Gilles Deleuze και Philippe Lacoue-Labarthe.
Βαθιά επηρεασμένος από τον Βάγκνερ, λοιπόν, ο Ζύμπερμπεργκ γύρισε το The Confessions of Winifred Wagner (1975), ένα ντοκιμαντέρ για Winifred Wagner, μια Αγγλίδα που είχε παντρευτεί τον γιο του Ρίχαρντ Βάγκνερ, Siegfried. Το ντοκιμαντέρ προσέλκυσε την προσοχή, διότι η κυρία Βάγκνερ εξέφραζε μεγάλο θαυμασμό για τον Αδόλφο Χίτλερ...
Θα έλεγε κανείς, λοιπόν, ότι η ταινία αυτή (παρόλο που προβλήθηκε αργότερα) ήταν κάτι σαν προάγγελος για το αριστούργημα του σκηνοθέτη, το «Χίτλερ, μια ταινία από τη Γερμανία», που προκάλεσε θύελλα εξαιρετικών κριτικών και σχολίων, αλλά και αντιδράσεων, όχι μόνο από τον ακροδεξιό χώρο, αλλά ακόμα και από την αριστερά, μια και παρομοίαζε τον ναζισμό με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας.

(Περισσότερα για τον Ζίμπερμπεργκ στο βιβλίο της Σούζαν Ζόντακ «Η γοητεία του φασισμού», εκτενή αποσπάσματα του οποίου επισυνάπτονται).

Φιλομογραφία

Σκαραβέα (1968)
Σαν Ντομίνγκο (1969)
Λούντβιχ-Ρέκβιεμ για έναν παρθένο βασιλιά (1972)
Ο μάγειρας του Λούντβιχ (1973)... Διαβάστε περισσότερα

r /> Καρλ Μάυ (1974)
Βίνιφρεντ Βάγκνερ (1975)
Χίτλερ, ένα φιλμ από τη Γερμανία (1977)
Πάρσιφαλ (1982)
Η νύχτα (1985)