Η Χριστίνα Λαμπίρη τα τελευταία χρόνια ζει μακριά από τα φώτα και την κινητικότητα των πλατό, έχοντας πια ξεχάσει το άγχος που της προκαλούσε η αναμονή για τα νούμερα της τηλεθέασης και έχοντας "απεξαρτηθεί" από το μέσο που αγάπησε πολύ, εκείνο της τηλεόρασης. Επτά χρόνια μετά την απόφασή της να "κρεμάσει τα ακουστικά" της όπως εμφατικά λέει στο TheTOC, απολαμβάνει την επαφή της και την επικοινωνία της με τον κόσμο που κάποτε την έβλεπε μόνο μέσα από την οθόνη, στο νέο στέκι που έχει δημιουργήσει με τον σύζυγό της, Θανάση Αδαμόπουλο, το "Meat the Stars" στο Πικέρμι.

Μου άρεσε έτσι όπως το έθεσες. Ναι προφανώς έχω εισβάλει γιατί δεν είχα καμία σχέση με το χώρο της εστίασης. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ήταν μία ιδέα του συζύγου μου, του Θανάση Αδαμόπουλου. Το είχαμε συζητήσει μεταξύ σοβαρού και αστείου. Η κεντρική ιδέα ήταν να στήσουμε έναν χώρο φιλόξενο. Σαν το σπίτι μας. Το σπίτι μας είναι πάντα ανοιχτό για φίλους και τραπέζια και μας ήταν κάτι πολύ οικείο. Αυτή ήταν η ιδέα. Η φιλοξενία. Δεν είχαμε στο μυαλό μας να πάμε να ανοίξουμε ένα εστιατόριο για να βγάλουμε χρήματα. Και κάπως έτσι από αστείο, κατέληξε σε πολύ σοβαρό. Και έτσι ανοίξαμε το εστιατόριο μας στο εμπορικό κέντρο Πικερμίου.

Είναι δύσκολο το σπορ της εστίασης. Μία πρόκληση είναι ότι πλέον είναι εξαιρετικά ακριβές οι πρώτες ύλες. Τα περιθώρια κέρδους είναι ελάχιστα. Επίσης κάθε ημέρα είναι μία καινούργια ημέρα. Θέλω να πω πώς πάντα προκύπτουν μικρά προβλήματα. Δεν είσαι ποτέ ήσυχος. Εκτός από την ακρίβεια και το χρηματιστήριο που αυτή τη στιγμή υπάρχει στις τιμές, είναι ότι δυσκολεύεσαι να βρεις δυναμικό. Γιατί πολλά παιδιά που εργάζονταν στην εστίαση μετά τον COVID βρήκαν άλλες διεξόδους και άλλα επαγγέλματα για να ασχοληθούν. Πάντως μπαίνοντας στο χώρο αυτό, συνειδητοποίησα πόσο απαιτητική είναι δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι στο σέρβις και στην κουζίνα. Είναι μικροί ήρωες.

Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον σύζυγό σου;

Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα πίστευα ότι πρέπει να βρίσκεσαι σε διαφορετική δουλειά από τον σύζυγό/ σύντροφό σου. Δεν ήμουν υπέρ της συμπόρευσης. Και αυτό γιατί όταν είσαι στο ίδιο επαγγελματικό περιβάλλον, ο καθένας έχει τη δική του άποψη. Και αν έχουμε να κάνουμε και με δυναμικές προσωπικότητες καταλαβαίνεις τι γίνεται. Ο Θάνος είναι αυτός που είναι. Με τη μεγάλη εμπειρία που έχει στο επιχειρείν, δεν χρειάζεται συστάσεις. Στη συνεργασία μας τώρα, θα έλεγα ότι εγώ είμαι εκείνη που τον ακολουθώ. Μάλιστα, πολλές φορές ο Θάνος συνηθίζει να με ρωτάει για κάτι και στο τέλος κάνει αυτό που πιστεύει. Έχει την ευγενική καλοσύνη να με ρωτάει τουλάχιστον (γελάει).

Βέβαια, το εστιατόριο είναι μέρος της καθημερινότητάς μου. Είμαι σχεδόν κάθε μέρα εκεί. Είτε θα είμαι πρωινές ώρες για τις παραλαβές ή για τη δουλειά γραφείου. Ή θα είμαι το βράδυ για να είμαι κοντά στον κόσμο που έρχεται. Αλλά και για να είμαι κοντά στους συνεργάτες μας σε οτιδήποτε χρειαστούν και στο μέτρο που μπορώ έτσι; Δηλαδή δεν έχω την ικανότητα ακόμα να σερβίρω για παράδειγμα. Γιατί είναι τέχνη και έχει κανόνες. Ένα εστιατόριο με υψηλές απαιτήσεις διέπεται από κανόνες σε όλα τα επίπεδα.

Ποιο είναι το ατού του εστιατορίου;

Είναι αυτή η αίσθηση της φιλοξενίας. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από το να βλέπεις τον κόσμο που έρχεται για φαγητό να φεύγει ευχαριστημένος. Να βλέπεις σταθερό κόσμο που το εστιατόριο μας είναι η εβδομαδιαία έξοδός του. Έχουμε πελάτες που ξέρουμε πλέον πού θέλουν να καθίσουν και ποια πιάτα θα επιλέξουν. Έχουν γίνει περισσότερο φίλοι.

Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να συγκεντρώνει μία καλή επιχειρηματίας;

Θα σου απαντήσω λέγοντας πώς ο πατέρας μου ήταν επιχειρηματίας. Είχε μία πολύ μεγάλη επιχείρηση με την οποία εγώ είχα ασχοληθεί σε νεαρή ηλικία. Ο πατέρας μου είχε φωτιστικά, ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με τα φωτιστικά στην Αθήνα. Είχαμε μία πάρα πολύ μεγάλη έκθεση στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και ένα εργοστάσιο λίγο πιο κάτω. Επομένως ήμουν κοντά σε έναν επιχειρηματία. Ωστόσο το γονίδιο του επιχειρηματία νομίζω ότι το έχει περισσότερο η αδερφή μου και όχι εγώ. Εγώ πάντα έλεγα ότι δεν θέλω να είμαι εκείνη που αγχώνεται για το τέλος του μήνα. Δεν θα έλεγα λοιπόν ότι έχω τη στόφα της επιχειρηματία. Μαθαίνω όμως. Προσωπικά είμαι τρομερά τυπική και μου λείπει λίγο η ψυχραιμία που χαρακτηρίζει έναν επιχειρηματία. Έχω αυτό το θεματάκι. Ο Θανάσης είναι ψύχραιμος. Αλλά εξοικειώνομαι και εγώ σιγά σιγά. Εμένα μου αρέσει να περιποιούμαι, να προσφέρω, έχω άνεση στο επικοινωνιακό κομμάτι. Οι ρόλοι μας έτσι με τον Θανάση είναι ξεκάθαροι. Αλλά κουμπώνει ο ένας με τον άλλον.

Εντελώς.

Σταμάτησα το 2018.

Βέβαια. Είπα: ''κρεμάω το ακουστικό μου''. Κοίταξε τα δύο τελευταία χρόνια με είχαν βαρύνει πολύ. Δούλεψαν προσθετικά μέσα μου. Και έφτασα πια στον τελευταίο χρόνο ασθμαίνοντας. Ήταν και άλλα πράγματα που έφταιγαν αλλά δεν είναι ώρα να τα αναλύσουμε τώρα. Το 2018 για εμένα ήταν μία πολύ δύσκολη χρονιά γιατί έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου.

Ακριβώς. Στις 15 Φεβρουαρίου του 2018 έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου και εκεί όλα πια μπήκαν σε μία άλλη τροχιά. Άλλαξε όλος ο τρόπος της σκέψης μου. Ένιωσα την πραγματική ορφάνια.

Σκέφτηκα πάρα πολλά πράγματα. Ένιωσα μεγάλη ψυχολογική πίεση που "έκατσε" σε μία κακή διάθεση που ήδη είχα. Γιατί αισθανόμουν ότι αλλάζει η τηλεόραση, ότι άλλαζα και εγώ. Η τηλεόραση για εμένα δεν ήταν αυτό που είχα μάθει να υπηρετώ. Δεν μπορούσα να βρω τα πατήματά μου να την υπηρετήσω σωστά. Γινόταν ένας φαύλος κύκλος. Αυτό έβγαινε προς τα έξω. Εμείς οι παρουσιαστές έχουμε έναν και μόνο τρόπο να μετράμε τη δυναμική μας. Με την τηλεθέαση. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να τη μετρήσεις: ούτε με τα μπράβο, ούτε με τα ζήτω. Στο τέλος της ημέρας το ραβασάκι της τηλεθέασης σου λέει πώς να κινηθείς. Εγώ είχα τα πρώτα -όχι ευχάριστα μηνύματα- και όταν πια έφυγε η μητέρα μου, ένιωσα ότι δεν είχα άλλες δυνάμεις να το παλέψω.

Όχι ίσα ίσα. Δηλαδή εγώ θυμάμαι πολύ ενεργό το ΕΣΡ στην εποχή μου. Εμείς το είχαμε πολύ έντονα από πάνω μας και μας παρακολουθούσε.

Ναι αυτό ισχύει διαχρονικά όμως. Κανένας επιχειρηματίας δεν θέλει να χάνει χρήματα. Ναι ήμασταν άλογα κούρσας. Και έτσι πρέπει να είναι ένας παρουσιαστής. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Τότε λοιπόν είχαμε το εξής καλό. Ήμασταν μόνο δύο εκπομπές το μεσημέρι. Ήταν πολύ ξεκάθαρο το περιεχόμενό μας. Στη διάρκεια της ημέρας δεν υπήρχαν αντίστοιχες εκπομπές για να "καίγονται" τα θέματά μας. Η μάχη γινόταν ανάμεσα σε δύο, για το ποιος θα έβγαζε πρώτος το θέμα. Τώρα συμβαίνει να βλέπεις το ίδιο θέμα από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Βλέπεις την ίδια θεματολογία. Ο τρόπος προσέγγισης και οι πηγές αλλάζουν. Δηλαδή είτε δεις μία πρωινή ψυχαγωγική εκπομπή, είτε μία απογευματινή, θα δεις τα ίδια θέματα, με άλλη ανάλυση. Την είδηση θα την ξέρεις ήδη. Υπάρχει και το άλλο, η μία εκπομπή κοιτάζει πώς θα ''την πει'' στην άλλη. Μα αυτό είναι το ζητούμενο;

Να σου πω κάτι; Δεν πιστεύω ότι οι παρουσιαστές προσέχουν τόσο πολύ τι λένε. Γιατί έχουν βρεθεί πολλές φορές σε δύσκολη θέση. Άρα δεν προσέχουν και τόσο πολύ. Τώρα αν αναφερόμαστε στη woke κουλτούρα για παράδειγμα. Ναι καλό είναι. Έτσι έπρεπε να συμβεί. Αυτό είναι το σωστό και κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται με έναν ορισμένο τρόπο. Η τηλεόραση θέλει πολλή προσοχή. Δεν μπορείς όταν είσαι στον αέρα, να χαλαρώνεις ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Είναι άλλο να πεις ότι δίνω την αίσθηση στον τηλεθεατή ότι είμαστε μία παρέα χαλαρή και άλλο να φέρομαι σαν να είμαι στο σαλόνι μου και δεν με ακούει κανένας. Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ τη γλώσσα μας, τις κινήσεις μας, τη συμπεριφορά μας. Έτσι δείχνεις ότι σέβεσαι τον τηλεθεατή. Δηλαδή αυτό το δήθεν ότι έχω άνεση και ότι έτσι είμαι στη ζωή μου, και κάνω χειρονομίες και λέω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι, δεν το θεωρώ σωστό.

Η τηλεόραση είναι ένα απολύτως εθιστικό μέσο. Γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που δεν θέλει να αισθάνεται αγαπητός και αποδεκτός. Όταν κάνεις επιτυχία στην τηλεόραση, σου δίνονται όλα αυτά απλόχερα. Αν δεν πατάς και με τα δύο πόδια σου γερά, έχεις χάσει το παιχνίδι. Και δεν μπορείς τότε να ζήσει εκτός από την τηλεόραση. Τότε μαραίνεσαι μακριά από το μέσο. Θέλω να πιστεύω ότι στη δική μου την περίπτωση δεν ισχύει αυτό, επειδή ήταν μία απόφαση δική μου κατά 90%. Δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα φεύγω. Δύο χρόνια το σκεφτόμουν. Αλλά και από πιο νωρίς είχα προετοιμαστεί για την αποχώρησή μου. Έλεγα στον εαυτό μου: "Θα έρθει η στιγμή που θα φύγεις και θα σταματήσει ο κόσμος να σου δείχνει την αγάπη του, θα σταματήσει να σε αναγνωρίζει, πώς θα είσαι; Πώς θα σου φαίνεται;''. Είχα το χρόνο να το δουλέψω.

Είναι πολλά μαζί. Δεν αρκεί μόνο να μου κάνει κλικ ένα project. Θα ήθελα να έχω κάποια εχέγγυα ότι θα πάει καλά. Γιατί δεν έχει νόημα να λείπεις εφτά χρόνια, να έχεις πραγματικά απεξαρτηθεί από την τηλεόραση, να έχεις γυρίσει σελίδα στη ζωή σου και να μην έχεις επιτυχία. Να σου πουν: "Ευχαριστούμε κάναμε λάθος! Πηγαίντε σπίτι σας τώρα''. Αυτό δεν θα ήθελα να το ζήσω.

Όχι. Θα τη βίωνα όπως ακριβώς τη βίωσα και στο παρελθόν. Σε εμένα έπαιξε αν θες ρόλο το γεγονός ότι δεν ξεκίνησα μία ημέρα να κάνω την παρουσιάστρια. Ήξερα τη δουλειά από πολλά πόστα. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις βήμα - βήμα τη δουλειά σου. Επίσης η θητεία μου πίσω από την κάμερα με έκανε να είμαι σε θέση να γνωρίζω τι λέγεται μέσα στα κλειστά γραφεία για τους παρουσιαστές (γελάει). Πίσω από κάθε πόρτα που έκλεινε πίσω μου, ήμουν σίγουρη ότι γινόταν πανηγύρι μέσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξέφυγα ποτέ. Προφανώς και είχα κάνει κάποια λάθη και μία φορά που μου είχε επισημάνει ένα λάθος μου, συνεργάτης μου, του είχα ζητήσει και συγγνώμη.

Φυσικά. Επειδή η κόρη μου και η οικογένειά της μένουν στην Πάτρα, κάθε φορά που έρχονται το μυαλό τους είναι πότε θα έρθουν στο εστιατόριο.

Πηγή: TheTOC.gr