Pame Cinema -

Ο Geoffrey Rush ερμηνεύει τον Virgil Oldman έναν εκκεντρικό παγκοσμίου φήμης εκτιμητή και πωλητή έργων τέχνης, που η προσωπική του ζωή του περιορίζεται στη συλλογή γυναικείων πορτραίτων, τα οποία κρατά μόνο για τον εαυτό του κλεισμένα σε μια κατάμεστη, κρυφή αίθουσα για τη δική του καλλιτεχνική απόλαυση. Μοναχικός και υποχόνδριος, συλλέγει τα πορτραίτα αυτά σε όλη του τη ζωή, χρησιμοποιώντας πολλές φορές ανέντιμα μέσα, είτε εξαπατώντας τους ιδιοκτήτες των πινάκων για την πραγματική τους αξία, είτε με την βοήθεια του μοναδικού του φίλου Billy (Donald Sutherland),ενός αποτυχημένου ζωγράφου, ο οποίος αγοράζει για λογαριασμό του τα πορτραίτα στις δημοπρασίες που ο ίδιος διευθύνει.

Η τακτοποιημένη και αποστειρωμένη ζωή του ωστόσο αναστατώνεται όταν τον καλεί μια νεαρή κληρονόμος, η Claire (Sylvia Hoeks), ζητώντας του να αναλάβει να εκτιμήσει την προσωπική της περιουσία από πίνακες και αντίκες που βρίσκονται στην βίλλα που διαμένει. Ο Virgil, υποκύπτοντας στις παρακλήσεις της επισκέπτεται την απόκοσμη, εγκαταλειμμένη βίλλα, όμως η ίδια η ιδιοκτήτρια δεν εμφανίζεται καθώς πάσχει από αγοραφοβία. Ο Virgil, που μέχρι τότε δεν είχε σχέση με γυναίκα, θα γοητευτεί από την μυστηριώδη πελάτισσά του, με την οποία επικοινωνεί μόνο πίσω από μια κλειστή πόρτα. Ταυτόχρονα όμως συλλέγει διάσπαρτα κομμάτια από ένα ανεκτίμητο automaton (όπως αυτό στο Hugo) από το υπόγειο της βίλλας, τα οποία συναρμολογεί ο νεαρός μηχανικός Robert (Jim Sturgess), που γίνεται εξομολογητής της ιστορίας του πελάτη του, αλλά και συμβουλάτοράς του για το πώς πρέπει να φέρεται σε μια γυναίκα.

Ο Giuseppe Tornatore για να επιτείνει το μυστήριο τοποθετεί τη δράση σε μια αόριστη πόλη που δεν αναφέρεται, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη της κεντρικής Ευρώπης ή της Ιταλίας. Τα σκηνικά του, με έντονο μπαρόκ χαρακτήρα, τονίζονται από ωραιότατη φωτογραφία, που με την βοήθεια και της θαυμάσιας μουσικής του Ennio Morricone δημιουργούν ένα εξαίρετο σύνολο που όμως εν τέλει γίνεται σημαντικότερο από την ίδια την ιστορία.

Και στην ιστορία βρίσκεται το αδύναμο σημείο της ταινίας. Ενώ το πρώτο μέρος αναπτύσσεται με άψογο δραματουργικό ύφος, αποκαλύπτοντας τον χαρακτήρα του ήρωα και εξυφαίνοντας το μυστήριο της Claire, το δεύτερο μέρος χάνει την γοητεία του μυστηρίου και μετατρέπεται σε μια αστυνομική ιστορία, όπου ο θεατής έχοντας τα ίδια στοιχεία με τον Virgil, κατανοεί αυτά που αρνείται να δει ο πρωταγωνιστής. Αν και αυτό εν μέρει δικαιολογείται από την προσπάθεια του σκηνοθέτη να παρουσιάσει την απουσία της λογικής μπροστά στον πρώτο έρωτα – κυρίως από έναν μεσήλικα – ωστόσο οι συνεχείς επαναλήψεις κουράζουν και οι προφανείς καταστάσεις αποδυναμώνου και μειώνουν το αποτέλεσμα, καθώς τη θέση του ψυχολογικού δράματος αντικαθιστά η περιέργεια για το τέλος της ιστορίας.

Όμως ο σπουδαίος Jeffrey Rush υψώνεται πάνω από την προβλεπόμενη πλοκή ερμηνεύοντας τον Virgil με δύναμη και ευαισθησία, κάνοντάς τον συμπαθή στα μάτια μας παρά τα αναντίρρητα ψεγάδια του χαρακτήρα του. Και όσο ο ιστός γύρω του μεγαλώνει τόσο περισσότερο τον συμπονούμε αλλά και τόσο περισσότερο μας ενοχλεί που αφέθηκε μόνος του με ένα φτωχό κείμενο. Πολύ καλές είναι επίσης και οι επιλογές και του Sutherland με τον Strugess στους δεύτερους ρόλους.

Υπέροχο οπτικά με πολύ καλή μουσική, το Τέλειο Χτύπημα αδυνατεί να υπερβεί τους σεναριακούς περιορισμούς του, ωστόσο η ερμηνεία του Rush αξίζει την προσοχή σας.

Βαθμολογία: 6 στα 10

Το Τέλειο Χτύπημα (The Best Offer) – Κριτική