Σας συστήνουμε τον εκκεντρικό και ευαίσθητο Pedro Almodovar.

Γεννημένος στις 25 Σεπτεμβρίου του 1949, ο Pedro Almodóvar Caballero, όπως είναι το πλήρες όνομά του αποτελεί ίσως τον σπουδαιότερο και πιο αναγνωρίσιμο σύγχρονο Ισπανό σκηνοθέτη. Οι ταινίες του ξεχωρίζουν τόσο για τη θεματική όσο και για την ιδιαίτερη αισθητική τους.

Στα 8 του, η οικογένεια του τον έστειλε εσώκλειστο σε ένα θρησκευτικό σχολείο με την ελπίδα ότι μεγαλώνοντας θα γίνει ιερέας. Ωστόσο ο ίδιος δεν ένιωθε άνετα μέσα στο οικοτροφείο. "Ένιωθα φόβο για τους ιερείς, ενώ έβρισκα το καθιερωμένο χειροφίλημα αποκρουστικό", δηλώνει ο δημιουργός!

Τελικά, παρά τις έντονες αντιρρήσεις των γονιών του, ο Almodóvar, τo 1967, εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη προκειμένου να ακολουθήσει το όνειρό του, να γίνει σκηνοθέτης. Η οικονομική του κατάσταση αλλά και το γεγονός ότι το καθεστώς του Φράνκο είχε «κλείσει» την Εθνική Κινηματογραφική Σχολή, ανάγκασαν τον εκκολαπτόμενο σκηνοθέτη να μάθει την τέχνη του σινεμά μόνος του...

Τα πρώτα βήματά του τα έκανε στον χώρο του πειραματικού σινεμά. Η συνεργασία του με τη θεατρική ομάδα «Los Goliardos», είχε ως αποτέλεσμα τη γνωριμία του με την ηθοποιό Carmen Maura, με την οποία θα συνεργαστεί στο μέλλον σε αρκετές ταινίες του. Η ουσιαστική του όμως μύηση στα μυστικά της σκηνοθεσίας, έγινε σε ηλικία 22 ετών, όταν αγόρασε την πρώτη του κάμερα.

Οι ταινίες μικρού μήκους που γύριζε, γνώριζαν μεγάλη επιτυχία στα νυχτερινά μαγαζιά της Μαδρίτης που προβάλλονταν.

Όλη αυτή αναγνωρισιμότητα δίνει στον σκηνοθέτη την ευκαιρία να κάνει την πρώτη του κανονική κινηματογραφική απόπειρα με τίτλο «Η Pepi, η Luci, η Bon και τ' άλλα κορίτσια», τα πολλά εμπόδια που συνάντησε δεν εμπόδισαν τη δημιουργικότητα του, «αν ένα έργο έχει λάθη, θεωρείται κακό, αν όμως έχει άπειρα λάθη θεωρείται στυλ», αστειεύεται λέγοντας ότι έτσι προμόταρε το φιλμ του.

Τα επόμενα χρόνια η καριέρα του Pedro Almodóvar ακολουθούσε μόνο ανοδική πορεία. Το 1982 με το «Λαβύρινθο του Πάθους», ταινία ντεμπούτο του Antonio Banderas, ο αμφιλεγόμενος σκηνοθέτης δείχνει την οπτική του απέναντι στην Εκκλησία, τον καθολικισμό και το θρησκευτικό αίσθημα.

Αρκετές ταινίες αργότερα, το 1988, ο Ισπανός σκηνοθέτης γυρίζει το «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Χάρη στην ταινία αυτή γνώρισε τον θρίαμβο!

Συνεχίζοντας όμως να ταρακουνάει τα αμερικανικά κινηματογραφικά νερά, το 2002, ήρθε η επόμενη οσκαρική υποψηφιότητα και νίκη για το σκηνοθέτη με την ταινία «Μίλα της», που διηγείται την ιστορία δύο αντρών που γίνονται φίλοι ενώ φροντίζουν τις συζύγους τους που βρίσκονται σε κώμα.

Το 2011, δοκιμάζει το σινεμά ψυχολογικού τρόμου, στην ταινία «Το Δέρμα που Κατοικώ», κι εμπιστεύεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Antonio Banderas, 21 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία κινηματογραφική τους συνάντηση.