Σε ένα απομακρυσμένο παραδοσιακό εργοστάσιο οικοδομικών υλικών ο επιστάτης Λοτφολά αποτελεί για χρόνια τον επιτυχημένο ενδιάμεσο ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του και τους εργάτες, ένα πειθήνιο όργανο έτοιμο να κατευνάσει οποιαδήποτε αντίδραση. Όταν ανακαλύπτει ότι ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου σκοπεύει να το κλείσει και να αφήσει τους εργάτες στο δρόμο θα αναγκαστεί για πρώτη φορά να πάρει μια διαφορετική θέση για να προστατέψει τη γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος.

Συνολικά η ταινία έχει πραγματοποιήσει μια ζηλευτή πορεία σε εκλεκτά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου όπως στο Βαγιαδολίδ, στη Στοκχόλμη (Int’l Critics Competition), στη Σιγκαπούρη (Asian Feature Competition), στο Τόκιο (World Focus), στο Ταλίν (Current Waves), στην Πολωνία στο Φεστιβάλ New Horizons, αλλά και στη Μελβούρνη.

Το εκπληκτικής εικαστικής δύναμης σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπαχραμί, με αναφορές στο Ρασομόν του Κουροσάβα, αλλά και στο σινεμά του Μπέλα Ταρ, παντρεύει μια ευφυή παραβολή για την εξουσία κα τους μηχανισμούς αλλοτρίωσης μαζί με το χρονικό μιας καταδικασμένης ερωτικής σχέσης δημιουργώντας μια ολότελα διαφορετική ταινία από αυτές που μας έχει συνηθίσει το Ιρανικό σινεμά, και μας συστήνει ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα νέα ταλέντα του.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Ο πατέρας μου δούλευε σαν εργάτης για 30 χρόνια. Έχω μεγαλώσει με εργάτες και ήθελα πάντα να κάνω μια ταινία για αυτούς. Έκανα μεγάλη έρευνα για αυτά τα εργοστάσια τούβλων, διάβασα και επισκέφθηκα 100 από αυτά μέσα σε ένα χρόνο, μιλώντας με τους ανθρώπους εκεί.
Είναι δύσκολο να είσαι ευθύς στο Ιράν, οπότε επιλέξαμε μία μεταφορά για να δείξουμε όσα θέλαμε. Ειδικά επειδή θέλαμε να βρούμε μία μεταφορά για την καθημερινότητα, οδηγηθήκαμε σε αυτό το συγκεκριμένο τοπίο και την επαναληπτική εργασία της κατασκευής τούβλων.
Πρόκειται για το τέλος της αθωότητας. Αυτό που κάνει ο ήρωας στην ταινία είναι να σπάσει τον φαύλο κύκλο μη πηγαίνοντας με τους άλλους εργάτες και επιλέγοντας έναν άλλο τρόπο ύπαρξης. Ελπίζω ότι βλέποντας την ταινία, περισσότεροι άνθρωποι θα σκεφτούν να αλλάξουν τη ρουτίνα τους. Θα τολμήσουν να επιλέξουν έναν άλλο τρόπο να συνεχίσουν. Σε έναν πιο ιδανικό κόσμο, οι εργάτες που φεύγουν από αυτό το εργοστάσιο για να βρουν δουλειά σε ένα άλλο, θα διαμαρτύρονταν στο αφεντικό που τους καταπίεζε και τους κορόιδευε τόσο καιρό.
Η σκηνοθεσία και οι διάλογοι εκφράζουν πράγματα που έχω ζήσει, όταν βρισκόμουν σε μια κατάσταση που συνεχώς επαναλαμβανόταν. Πιστεύω ότι η ζωή των εργατών είναι έτσι, ασπρόμαυρη. Όσον αφορά το κάδρο, οι χαρακτήρες φαίνονται πιο στριμωγμένοι σε αυτό το πλαίσιο, ένας άλλος τρόπος για να εκφράσω την καταπίεση που αισθάνονται. Παρ’ όλα αυτά, για να κάνω μια αναφορά στον αγαπημένο μου σκηνοθέτη, τον Μπέλα Ταρ, αν δεν είχα μεγάλη ελπίδα (για το μέλλον του κόσμου) δεν θα έκανα ταινίες.