-Ποια είναι τα νέα σου αυτό τον καιρό, μέσα στη δυσκολία της πανδημίας, όπου τα δεδομένα έγιναν πλέον ζητούμενα;

Πέρασα ένα πάρα πολύ ωραίο καλοκαίρι, σχεδόν 2,5 μήνες στο Πήλιο με την αγαπημένη μου φίλη και γυρνώντας στην Αθήνα, “έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε”. Ερχόμενη στην Αθήνα έπεσα σε πολύ βαριά μελαγχολία, κλείστηκα στο σπίτι μου, δεν μιλάω και δεν βλέπω κανέναν. Προσέχω τον εαυτό μου, δεν μου έχει συμβεί τίποτα κακό, ούτε σε κάποιον δικό μου άνθρωπο, αλλά υποφέρω όπως όλοι οι Έλληνες. Μου αρέσει να είμαι σπίτι μου, αλλά τώρα που μου το απαγορεύουνε, θέλω να βγαίνω.

-Είσαι μόνη στο σπίτι;

Όχι, είμαι με μια γυναίκα που είναι 26 χρόνια μαζί μου, κι έχει γίνει συγγενική η σχέση μας, αλλά επειδή έχει διάφορα προβλήματα υγείας, ήρθε και η κόρη της μαζί για να την προσέχει, όπως και η εγγονή της, την οποία έχω βαπτίσει. Δεν βλέπω και δεν μιλάω με τους φίλους και τους συναδέλφους μου, με κανέναν, εδώ και πολύ καιρό, κι αυτό μ’ έχει μελαγχολήσει.

-Γιατί, αρνείσαι την τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους;

Ναι, μ’ έπιασε μια τεράστια τρέλα και σηκώνω σπανίως το τηλέφωνό μου.

-Έχεις αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες στη ζωή σου κι έχεις παλέψει ηρωικά.

Δόξα τω Θεώ, όλα καλά… Με βοήθησε ο Θεός, απλώς τώρα σκέπτομαι και λέω: “Παναγία μου, ας πεθάνω μια μέρα ξαφνικά στον ύπνο μου, να μην επιβαρύνω κανέναν”.